Thuisblijfmoeder

Afgelopen week deelde één iemand me mee: ‘Jij kunt toch altijd gaan en staan waar je maar wil’ en een ander wapperde kort daarna ‘Doe jij het maar, jij hebt toch alle tijd!’ naar mijn hoofd.
Het zette me, wederom, aan het denken over mijn thuisblijfmoederschap.
   Wanneer iemand, waarmee ik nog niet echt een connectie heb, me vraagt wat voor werk ik doe, vlamt er vaak een ongemakkelijke warmte vanuit mijn buik richting mijn kruin. Ik moet dan met het schaamrood op mijn kaken vertellen dat ik ‘eigenlijk geen werk heb’, maar thuisblijfmoeder ben. Dat laatste lijdend voorwerp braak ik dan vaak erg stilletjes, hakkelend en stotterend uit, omdat ik zelf het idee heb het gênant te moeten vinden niet méér dan dat te zijn.
   Het doet wat gemakzuchtig en indolent aan. Alsof ik te werkschuw ben om iedere ochtend uit mijn nest te stappen en me simpelweg te committeren aan een taak, mij door hogerhand opgelegd.
   Het klinkt alsof het een bepaald soort dommige rebellie inhoudt tegen de tegenwoordig geldende maatstaf dat een gezin twee werkende ouders zou moeten hebben.
   Vertellen dat je niet werkt, als moeder zijnde, krijgt dan ook vaker de vraag waarom dat zo is, dan wanneer je vertelt dat je als mama tweeëndertig uur per week werkt. Wanneer ik verkondig geen baan te hebben, zet ik mij bij voorbaat schrap om me te verdedigen tegen een verwachte luiheid en uiterst gebrek aan ambitie.
    Wie kan tegenwoordig nog al zijn voldoening halen enkel alleen uit het ouderschap? Dat moet toch vast een wat beperkter persoon zijn, zonder aspiraties en erger nog: zonder gespreksstof. Iemand zo ver buiten de maatschappij geplaatst, die zich slechts bevindt tussen de schijtluiers en waterpokken; wat voor interessants kan daaruit voortkomen?
   Ik verwarm dan dus vanbinnen aardig wat en voorzie menig vooroordeel over mijn maatschappelijke positie op het voorhoofd van de vragensteller te zien komen staan, waartegen ik mij inwendig al wapen met alle redenen waarom ik op dit moment niet werk.
   Terwijl toch eenieder met kinderen degelijk beseft dat het zeer zeker geen kwestie is van luiheid; zo thuisblijven met een horde kinderen onder je hoede. Je loopt de godganse dag je benen onder je reet uit terwijl het vuur je na aan de schenen wordt gelegd.   
   Het is ook geen zaak van geen discipline hebben, wanneer je middernacht meermaals het bed uit moet komen voor werkzaamheden die jou door een ander worden opgelegd. Meestal moet dat ongeveer zes keer per nacht, iedere nacht van de week. Dat is dan voor gevallen (en op miraculeuze wijze weggetoverde) speentjes, jeukende waterpokkorsten, spoken onder bedden, dorst, slaappoep of gewoon omdat slapen iets is dat jij graag wil dat ze doen en daarom doen ze het dan dus niet.
   De thuisblijfmoeder was wel aan het werk, overdag. De thuisblijfmoeder werkt door, midden in de nacht. Zo kan haar partner tenminste doorslapen omdathijdevolgendedagéchtmoetwerken. De thuisblijfmoeder heeft geen gebrek aan ijver, eerzucht en doelen. En de thuisblijfmoeder heeft zeker niet alle tijd en vrijheid altijd te gaan en staan waar ze wil.
   Integendeel.
De thuisblijfmoeder is degene die iedere dag opnieuw, met meerdere paren nieuwsgierige ogen om haar heen, sandaaltjes dichtgespend, antwoorden gevend op alle waaroms van de wereld, zit te kakken terwijl haar nageslacht trampoline springt op haar voeten en de rol wcpapier afrolt en mee jat.
In gedachten is ze zo af en toe bij haar eigen dromen en eigen tijd, die ze ’s avonds vanaf achten nog wat kan vervullen, voordat haar nachtdienst ingaat.
Dat. Dat is de thuisblijfmoeder.