Spiegelbeeld

De grote spiegel in onze kamer. Het is vooral een duur woonaccessoire en toch een van de eerste zaken waarvan ik duidelijk wist dat ik die tegelijk met ons nieuwe huis wilde aanschaffen en een prominente plek geven bovendien. Één meter zestig is ie hoog, en tachtig centimeter breed, en hij staat in het middelpunt van onze woonkamer. Het eerste wat onze meiden doen als we beneden komen ’s ochtends vroeg, is zichzelf in hun reflectie opzoeken en bewonderen. En ik zou niet anders willen.
   Vroeger had ik een manshoge spiegel op mijn slaapkamer staan, met daarnaast een zilvergrijze cd-speler. Bijna dagelijks speelde ik verschillende Hitzones af, om vervolgens in mijn spiegelbeeld te kunnen zien hoe mijn lijf zich bewoog op de liedjes. Ook klassieke muziek waarop ik mijzelf tot pirouettes dwong op één vierkante meter, om mijn knieën niet aan de bedrand te stoten, kwam regelmatig uit de speakers.
   Maar ik schaamde me. Mezelf zo ongegeneerd bekijkend in die spiegel, alsof ik iemand was, alsof ik mooi was, alsof ik iets kon. Het dansen was een geheim en dat moest het blijven. Ik was een niemand en ik was lelijk. En dat was ik nog steeds als ik eigenlijk vond dat ik best mooi kon dansen. Zelfs als ik het stiekem aan de buitenwereld zou willen laten zien.
   De spiegel paste niet in mijn appartement toen ik het ouderlijk huis verliet en het dansen werd vervangen door wulps heupwiegen in de kroeg met goedkope zoete witte wijn in mijn klotsende maag. Ik bekeek mezelf niet meer.
   Had ik het maar niet zo gedaan. Had ik er maar geen geheim van gemaakt. Had ik maar, net zoals onze meisjes nu, mezelf pontificaal in de woonkamer bekeken terwijl ik danste op muziek die me vrolijk maakte. Had ik het lichaam dat ik meezeulde maar leren liefhebben. Had ik maar trots kunnen zijn op hoe mijn lijf bewoog; moeiteloos en sierlijk en precies hoe ik het sturen wilde, daar voor die spiegel.
   Ik hoop dat onze meisjes dansen blijven, hier recht in het middelpunt. Dat ze vrolijk worden van de vrijheid die een gezond lijf ze brengt. Dat ze zich trots voelen als ze zien hoe sierlijk ze zijn. Dat ze zich niet hooghartig voelen als ze zichzelf bekijken, maar dat ze weten dat het oké is. Dat dat het enige juiste is; om jezelf op waarde te schatten en te waarderen. Dat ze later nooit spijt hoeven hebben over gemist respect voor zichzelf. Dat ze dansen en kijken. En trots zijn.
Hoe ik toch wens dat ze trots dansen blijven.