Grootverbruiker

Ik ben een grootverbruiker. Dit geldt voor eten, kleding, water om mijn handen te wassen en emoties. Vooral emoties. Ik voel véél en ik voel groots. Ik voel bij het wakker worden, bij het plassen, bij het eten, bij het praten en bij het slapen. Ik denk ook veel. Oneindig veel. Mensen vragen me wel eens hoe ik zo slank blijf en ik denk, zonder gekheid, dat mijn gedenk en gevoel daar voornamelijk debet aan zijn. Met mijn gepieker verbrand ik gemiddeld zo’n vijftig calorieën per half uur. Uitrekenend dat dat een deel van de nacht nog doorgaat, zit ik gemiddeld op zo’n achttien uur piekeren per dag. Dat vermenigvuldigt met honderd is dus al achttienhonderd calorieën die verbruikt worden gewoon doordat ik op enigerlei wijze wakker ben met mijn gedachten en gevoelens.
   Ik dacht altijd dat er iets mis met me was, door al dat gevoel. Dat was er feitelijk ook, want ik stopte erdoor met eten en ik graveerde mezelf aan flarden, omdat ik niet genoeg armen had om alles te dragen wat ik mee moest dragen. Tegenwoordig begin ik echter steeds meer te twijfelen of al dat voelen en peinzen per se een ramp is. Of wellicht probeer ik vooral star en hardhandig het een functie toe te schrijven, opdat het niet tevergeefs is allemaal. Ergens hoop ik dat de pijn en verzuring die ik voel, van al het te zware gewicht dat ik meedraag, uiteindelijk een doel hebben.
   Dat mensen me opzoeken ooit, voor een luisterend oor en een wijs woord. Ik zie mezelf dan aan mijn keukentafel zitten, met mijn grijze, sluike haren in een wrong gestoken, en knokige vingers die een verwarmende kom gemberthee op tafel vasthouden. Een bordje zelfgebakken zoete koekjes ernaast en talloze losse eigen schrijfseltjes liggen tussen de boeken die me gezelschap houden. Net als de drie honden die onder de tafel liggen. En terwijl ik daar zit, zit een van mijn kinderen tegenover me. Of de buurvrouw. Of een vriendin. Of iemand die ik net ontmoette die hoopte dat de pijn die ik ooit voelde, misschien vertaald kon worden naar wijsheid voor zijn of haar situatie.
   Niet eens voor gericht advies. Niet om een oplossing aan te dragen. De meeste zaken die pijn doen, zijn niet zomaar opgelost. De meeste zaken die pijn doen, herbergen misschien juist wel angst, verdriet of woede jegens mogelijke oplossingen. De meeste zaken die pijn doen, doen lang pijn. Langer dan een kop gemberthee met een zoet koekje. Voor de meeste zaken die pijn doen, heb je vooral extra handen nodig om de pijn te dragen. Ik wil de extra handen zijn.
Verdragen, zei iemand me ooit. Ik moest leren verdragen dat ik álles voel. Want weggaan omdat ik het graag zo wilde, deden die gevoelens toch niet. 
Het was niet leuk, maar het was wel waar.
   Ik hoop dat mijn kinderen leren geen enkel gevoel uit de weg te gaan. Dat ze maar leren dwars door de natte derrie heen te gaan voelend wat er te voelen valt, totdat de modder opdroogt en van ze af brokkelt. Ik zal klaar staan voor ze, als ze dat zo willen, om ze mee voorwaarts te slepen, loodrecht door de bagger heen. En ik zal ze poetsen, afkloppen en met knokige vingers zoete koekjes geven.