Schone schijn

Wat ben ik een vreselijk verwend meisje. Ik geef het grif toe. Maar er zit me toch iets dwars wat me van het hart moet.
We hebben een schilder en het is afgrijselijk. We hebben iemand betaald, of gaan dat allicht nog doen, die hier nu dagenlang rondom ons huis zal vertoeven. Het grote voorraam, onze slaapkamerramen, ons kleine spiekraampje opzij van het huis, het garageraam, het speelkamerraam; overal doorheen doemt het hoofd op van onze schilder. En vanaf morgen lopen er zelfs twéé van zulks gespierde mannen rond met masculiene, hoekige kaaklijnen, beginnende stoppelbaardjes, wasbordjes onder hun strak zittende t-shirt, stevige werkhanden en héle, grote, stevige, lange
ladders.
En dat vind ik dus verschrikkelijk.
   Ik heb besef over de luxepositie waarin ik mij bevind. Ik typ dit vanaf de bank zonder een vinger vuil te hoeven maken of vermoeid te hoeven raken van het huiveringwekkende schuren en schilderen van kozijnen. Maar allemachtig: je leeft toch eensklaps in een soort Big Brother huis voor je idee, wanneer van die werklui de hele dag rond je heen lopen!
Eens even lekker tussen je benen zitten krabben, je string terug halen diep tussenuit je billen, stiekem ook een dutje doen met je baby’s op de bank; het zit er allemaal niet in nu hoor. Net at ik zelfs zeer in het geniep een stuk mislukte regenboogcake met botercrème omdat ik eigenlijk niet wil dat mensen weten dat ik de hele dag door vreet als een bezetene en een hang heb naar gruwelijk eten. Dat doet toch wat met je imago.
   Maar elk gevoel van vrijheid is dus ronduit verdwenen. Ik voel mij nochtans steeds verplicht continu paraat te staan om hem te helpen zware bloembakken opzij te rijden, oploskoffietjes voor te schotelen en hem voornamelijk in een zeer productief, vrolijk beeld over mijzelf te doen laten geloven.
   Ja hoor, jij werkt hier vandaag zeven uur lang aan mijn verrotte kozijnen en ik ben ook zeven uur lang erg appetijtelijk en goedgehumeurd in je buurt, net als íédere andere dag dat je hier niet zou zijn. Heus. En via al die ramen waar je door naar binnen kijkt, zie je telkens een opgeruimd en schoon huis waarin nooit een verdwaalde poepluier op de grond ligt omdat men er te lam was het riekende ding naar de luieremmer in de garage te brengen.
Dus kijk gerust binnen, WANT HIER IS ALTIJD ALLES PRIMA EN VREDIG.
   Ben ik de enige met die drang om dat te bewijzen zodra er langere tijd aan haar huis geklust wordt door enkele werkmannen?
Ik vind het dodelijk vermoeiend. Kijk naar dit precieze, bewuste moment. Ik heb grote hoop dat onze schilder, met zijn onuitstaanbare jeugdigheid ook nog eens, denkt dat ik momenteel een belangrijk document uit aan het werken ben, in plaats van een kort relaas over zijn aanwezigheid. Anders klopt mijn gewenste beeld van hardwerkende, ontstellend nuttige en nimmer chagrijnige thuisblijfmoeder natuurlijk niet meer!
En dat ben ik immers toch altijd.