Ouderdom

Een avondje uit is in ons geval toch ook niet meer wat het geweest is. Papa en mama mochten naar de grote stad om een concert bij te wonen; het had wat voeten in de aarde.
   Zo was ik al dagenlang extra melk aan het kolven, tussen de talloze voedingen door, om te zorgen dat er nagenoeg een litertje melk stond voor de nog steeds borstgevoede tweeling. Daarnaast stonden er kilo’s couscoussalade in de koelkast voor de andere helft van de kroost, als ook voor het opgetrommelde, onderbetaalde oppasteam. We konden vertrekken. Op naar Haarlem voor een concert.
Het optreden bleek een tikkeltje psychedelisch met momenten, maar alsnog was het de moeite waard nog meer uren slaap te verzaken dan dat ik normaal al doe.
   Maar dan dat stáán! Er waren enkele zitplekken bovenaan in de zaal, maar totaal onterecht had mijn vriend me buitensporig overschat in mijn fitheid, om maar de beste ervaring te kunnen krijgen dichtbij een van de, naar mijn mening, beste songwriters van deze aardkloot.
   Wij hadden dus staplekken vlakbij het podium. Maar drie uur lang staan in de menigte was een te grote aanslag op mijn verzakte bekkenbodem, zo werd duidelijk. Mijn vent, die achter me stond, bleek van brute ouderdom ook niet zo lang nog erg aangenaam te kunnen staan, dus wipten we aan één stuk door van voet naar voet en hingen we van heup naar heup om onze vergane onderruggen en bekkenbodems te ontlasten. Af en toe liet ik mijn bovenlijf tegen mijn kerel aanleunen, waarna ik mijn bekken naar achteren kantelde alsof ik in mijn broek stond te kakken, om dan voor de volle twee seconden verlichting te voelen. Maar na drie seconden was ook die houding niet meer behaaglijk en moest ik mijn bovenlijf van hem af duwen, alvorens ik mijn kont juist in vol ornaat tegen zijn kruis aan duwde, zodat het volgende lichaamsdeel ontzien werd van die gloeiende, zeurende fysieke ongemakken.
   Het leek bijna een soort rituele paringsdans, maar was helaas verre van dat. Het was een waar ballet der ouderdom, voortgedreven uit de pijntjes van een halfbejaarde vrouw die in luttele tijd een dozijn of wat kinderen gebaard heeft.
Dat besef van ouderdom, naast blootgebuikte twintigers met pronte borstjes en op de juiste hoogte hangende billen, is toch ontzettend schrijnend op zo’n avond. Probeer je te genieten van je welverdiende avondje uit, sta je je eigen ouderdom te ervaren met het jongere vergelijkingsmateriaal ernaast.
   Na jaren van wachten op een concert van “mijn” artiest, weet ik dan ook niet wat méér indruk heeft gemaakt: zijn muziek die al jaren met me mee reist naar betekenisvolle momenten, of het dreunende bewustzijn over de vergankelijkheid van mijn lijf en leeftijd.
   Na het concert zijn we dan ook haastig naar huis gekoerst, waar we ogenblikkelijk ons bed opzochten, ons kunstgebit op ons nachtkastje te rusten legden en aan een al bijna verlopen nacht begonnen met onze vier nachtbrakers die ons per dag met een factor tien extra rimpels bezorgen. Op naar de versletenheid en vergetelheid.