Stilte

Het is stil, in huis. Ik sloot net de achterdeur achter me en stapte in een ravage van rommel het huis binnen, maar de gebruikelijke veroorzakers daarvan bleken afwezig. De stilte verwarde me. Het was verfrissend, maar voelde toch incompleet.
   Vier jaren lang was ik voltijds de voedster, verzorgster en entertainster van onze oudste. Af en toe een dag bij opa’s en oma’s, zo nu en dan naar de peuterspeelzaal. Maar zonder uitzondering was ze al die jaren het meest afhankelijk van mij en mijn aanwezigheid.
   Vandaag gaf ik haar over in de handen van een school met zijn bijbehorende mensen die mijn kind verder en meer en tot een complexer persoon zullen gaan vormen. Haar wereld wordt groter nu, krijgt veel meer kleurschakeringen.

Ze sloeg zich dapper door het afscheid heen, terwijl ze me nagenoeg plat knuffelde en daarmee een waarschijnlijk onuitwisbare vlek van mijn rouge en gemis op haar nieuwe t-shirt creëerde. Onze handen vol gekalkt met hartjes, als bewijs dat we in gedachten steeds bij elkaar zijn, gaven we elkaar moedig een boks.
Ik ging, zij bleef.
   Voor de rest van haar leven, zijn de verplichtingen nu begonnen. Het schoolse leven, dat vermoedelijk meteen daarna opgevolgd zal moeten worden door een werkleven. Ze kan er nu niet meer onderuit; ze wordt groot.
Ik kan er ook niet meer onderuit. Mijn eerste baby is nu groot.