Leven, na de dood

Als ik doodga, zal ik niet herinnerd worden. Uiteraard zullen mijn directe familieleden heus wel een traantje laten, als ik er niet meer zou zijn. Maar verder dan dat zal het verdriet van mijn sterven niet reiken, geloof ik.
   Er zijn mensen die komen te overlijden, waarna zich golvend een vlindereffect van verontwaardiging en treurigheid voltrekt, onder verscheidene mensen alsmaar verder weg staande van de betreffende dode.
   “Ach, heb je het al gehoord? Die en die, van dat en dat, die met zus en zo samen was, is dóód”, waarna de toehoorder verbaasd en geschokt van och nee jammert. Een gezamenlijk ophalen aan herinneringen volgt, met lofspraak over hoeveel die persoon betekende, deed en zichtbaar was. De hoeveelheid aan voortvloeisels van dit gesprek, geeft vaak de publieke waarde aan van de gestorvene. Hoe meer connecties dit oppakken en hoe talrijker deze dialogen, hoe voller van betekenis hij of zij waarschijnlijk was. Een nalatenschap aan herinneringen vanwege hoevéél zo iemand was. Een gat is ontstaan met het wegvallen van hem of haar.
   Maar wat laat ik achter? Hoeveel indruk maakt het wanneer ik niet meer thuis de was vouw, behalve op mijn man die spontane paniekaanvallen krijgt van meisjestruien met ruches? Wie zal mijn afwezigheid opmerken als ik niet meer een vers brood gevuld met zaden en pitten bak voor mijn kinderen, behalve mijn opgeluchte kinderen zelf? Hoeveel personen zal het opvallen, als ik niet meer schrijf op een platform dat gemaakt is om er nietszeggende faam op pogen te bereiken? Er is maar een zeer kleine kring om me heen, op wie mijn afwezigheid een uitwerking zou hebben.
Soms zou ik een groter gapend gat achter willen laten. Ik zou zalen willen vullen, wanneer mijn kist ter vertoning staat. Ik zou een vloed van gezamenlijke rouw willen veroorzaken. Ik zou de grote, zoete koeken rijkelijk uitgestald willen zien op mijn koffietafel, omringd door de besnotterde, gefrommelde zakdoekjes. Ik zou tranen willen laten biggelen vanwege de tragedie die mijn sterven zijn zou.
Niet omdat ik mensen verdriet gun, maar omdat ik van betekenis wil zijn geweest.
   Intelligente inzichten, wezenlijke woorden, geestige grappen; stukjes van mij. Ik wil gemist worden omdat wat ik deed, ertoe deed. Omdat wat ik zei, beduidend was. Omdat wat ik teweegbracht, belangrijk was. Maar ik weet dat het niet zo is. Ik vul geen kerk, noch een zaal van het crematorium. Dus in plaats van te bedenken hoe de stoelindeling in de weinig gevulde zaal zou zijn, probeer ik me in te beelden hoeveel ik missen zou van wat er voor míj toe deed. Er even gemakshalve van uitgaande dat dat tenminste kan, liggend vanuit je kist. Hoeveel ik verliezen zou, van wat zo beduidend voor me was. Hoe ik zou moeten ontberen wat juist zo belangrijk voor mij was.
   En misschien doet het er dan ook niet zo toe hoe groot en nat het door mij veroorzaakte golfje van verdriet zou zijn. Misschien is het enige wat opgemerkt wordt na mijn overlijden, dat de koelkast toch niet gevuld werd door kabouters. Dat de spullen op de trap niet vanzelf op hun goede plek op de bovenverdieping gaan liggen. Dat het gras niet gemaaid wordt door een duo onzichtbare geiten. Misschien creëer ik alleen een gemis in een heel hecht groepje mensen, dat zich altijd dichtbij om me heen bevindt. En dan weet ik weer dat ik helemaal nog niet verder vooruit hoef te kijken dan naar hoe ik vandaag mijn tijd met precies hen door ga brengen. Dan besef ik maar al te goed dat een knuffel op onze eigen bank, met de mensen die er altijd voor me zijn, veel belangrijker is dan gevulde kerkbanken met de gezichten van die en die.