Bonkend

Ik houd dus echt van schrijven. Maar mijn verstand praat me aan dat schrijven weinig waard is als het niet gelezen wordt.
Wanneer ik schrijf, poog ik allereerst de woorden uit mijn hoofd op de juiste volgorde te noteren, opdat zij logisch verklaren wat er in mijn hoofd aan overpeinzingen rondwaart. Vervolgens echter, komt een spreekwoordelijke duivel op mijn schouder zitten, die mij influistert dat geen enkele letter van waarde zal zijn als niet minstens het complete noordelijk halfrond het zal lezen en positief beoordelen bovendien.
   Het is een lamleggend systeem op die manier, omdat het doel op zichzelf een onmogelijkheid vormt. Mijn bereik is te klein, mijn schrijven te onbeduidend, mijn geduld te gering en welke maker heeft ooit eerder een volledig halfrond kunnen bekoren? Ik krijg maar zelden vier kinderen tegelijkertijd tevreden; laat staan zoveel honderden miljoenen mensen.
Waarom is het ook, dat ik mijn schrijfsels zo graag in de openbaarheid heb staan, terwijl ik zelf als persoon het liefst onzichtbaar in het leven zou willen bestaan? Dat lijkt een enorme discrepantie. Of is het een gevolgtrekking? Wil ik juist zichtbaarheid via papier, omdat het zichtbaar zijn van mijn voorkomen me teveel kost? Wil ik juist dat mijn woorden gelezen worden, omdat ik de gesproken versie ervan niet kan vormen?
   “Schrijf me… Schrijf me…” bonkt het regelmatig door mijn kop. Het zijn de woorden die eruit willen. Zelfs als ze niet gelezen worden, willen ze er toch uit, wie ik ook ben of niet ben. Of ik nu gezien word, of onzichtbaar blijf. Luidruchtig komen de woorden en de zinsdelen door mijn hoofd bulderen, die mijn vingers dwingen te modelleren wat ze dicteren.

“Schrijf me
Maak me zichtbaar
Maak me vol
Van waarde”