B…oef…jes

In zo’n groter gezin is de privacy vaak ver te zoeken. Zoals in bijna al mijn schrijfsels wel aan bod komt, is solo kakken sowieso verleden tijd, maar ook alleen douchen kan wel bijgeschreven worden in de categorie pertinent vervlogen tijden. De enige hoop die je kunt koesteren is dat er niet plotsklaps iemand gaat zitten poepen terwijl je doucht, maar garanties daaromtrent kunnen niet gegeven worden. En dus is ook het douchen hier vaak een drukte van jewelste en moet ik tijdens het inzepen van mijn oksels, meestal tevens uitleggen over hoe zeep gemaakt wordt en waar het vandaan komt en waarom er stoom is en dat mijn navel er gek uitziet en waarom scheer ik me dáár en uiteindelijk klinken dan toch nog vaak de gevreesde woorden:
“ik moet poepen mama”.
   Je kunt je voorstellen dat je je dan plots afvraagt waarom niemand je ooit eerder vertelde dat je menig douchebeurt moet pauzeren om in je koude natte nakie, billen af te gaan staan te vegen, terwijl een van die rakkers intussen in een scheur ligt vanwege hoe laag je borsten hangen als je voorovergebogen staat. Die informatie lijkt me beter te werken dan eender welke anticonceptiemethode. Toch stap ik dan met mijn gekke navel terug in de douchecabine vol stoom en hoop ik dat ze nog even rond blijven hangen, terwijl ik mijn haren was.
   “Mama, schrijf eens wat!”, klinkt het commando achter de beslagen ramen. En schrijven ga ik. Woord na woord, in spiegelbeeld, schrijf ik in de condens op de douchewand. Mijn hersenen kraken en worstelen om de d en de b op de juiste manier in spiegelbeeld te schrijven, zodat door het grut tegenover me, woorden als “boefjes”, “dansen” en “hou van jou” goed gelezen kunnen worden.
   “B…oe…f…j…es… Boefjes! Ja! Volgende ma-am!”
Dus schrijf ik met moeite de ij in spiegelbeeld, gevolgd door een s verkeerd om, en maak er uiteindelijk met shampoo beschuimde vingers “ijsjes” van.
   “IJ…s…j…es… ijsjes! Jaa! Wanneer krijgen we die?”
Voor ik het weet heb ik spijt van mijn gekozen woord, als een hels gezeur losbarst over softijs en raketjes, terwijl ik conditioner in mijn haren sta te masseren. Maar plots rennen ze weg. Klaarblijkelijk roken ze dat papa twintig meter verderop achterin de tuin een reep chocolade open trok, want sneller dan het licht zich voortplant, is mijn publiek verdwenen, de badkamer stil en de echo van schrijfcommando’s weggeëbd. Ik hoor ze dartelen buiten en benijd ze om de snelheid waarmee ze hun zin hebben gekregen bij hun vader, als ik ze hoor roepen hoe die witte chocolade veel lekkerder is dan pure.
   Het warme water spoelt de conditioner uit mijn haren, wat een glibberig laagje achterlaat op mijn rug, en ik kijk naar de woorden “hou van jou” op het doucheraam. Steeds meer en meer vervagen de letters, door nieuw gevormde condensdruppels. Tot aan de maan en terug, zeg ik ze altijd.
   “Ja, dat is zo ver als echt alle huizen van de wereld op elkaar hè mama? En alle bomen en auto’s ook er bovenop? Zoveel? Hou je zoveel van ons?”
   Ik draai de kraan een standje warmer en voel het brandende water de restjes conditioner van mijn rug wegspoelen. Mijn huid tintelt. Op een opnieuw beslagen stukje douchewand schrijf ik in spiegelbeeld:
blijf nog even klein.