We zijn er weer

Een jaar geleden begonnen we aan onze laatste dagen van een lange opname in het ziekenhuis op de kinderafdeling. In totaal twee en een halve week hadden de jongens aan de zuurstof en sondevoeding gelegen, gelijktijdig.
Er was een arts die voorspelde dat zulke jonge kindjes vaak rond hun eerste levensjaar opnieuw een flink virus krijgen waarbij ze hulp nodig hebben bij het ademen. De uitspraak heeft me een jaar lang achtervolgd. Pak ‘m beet driehonderdvijftig dagen lang vroeg ik me af of het waar zou blijken en was ik bij iedere snottebel bang dat de jongens wederom in ademnood zouden komen.
   Meerdere virusjes passeerden de revue, die iedereen met vlag en wimpel doorliep, en hun eerste verjaardag verstreek. Ik was opgelucht. De artsen had ongelijk gekregen en mijn mannen waren veel sterker dan de voorspellingen konden voorzien.
Tot dat ene verkoudheidsvirusje. Waar een buikgriepvirus overheen kwam. Die amper vertrokken was, toen het volgende hardnekkige virus zich aandiende. En dat was ‘m. De nekslag. Dertien maanden oud en opnieuw waren mijn mannen in ademnood.
   We belandden gisteren wederom in dezelfde, snikhete, kinderkamer van de spoedeisende hulp, maar de hele ervaring werd wat opgeleukt door een volle kinderafdeling, waardoor we per ambulance naar een ander ziekenhuis werden overgebracht. De winst was een dapperheidsbeertje uit de ambulance en een opgerekte blaas voor moeders, omdat de jongens alleen op mijn boezem koest waren. Toen we ’s nachts om twee uur in het volgende ziekenhuis terecht kwamen had ik al zeven uur niet geplast, maar wel vijf en een halve liter water opgeslokt vanwege de tropische hitte op de kinderafdelingen.
   We zijn er weer, nu. De slangen, de piepjes, de rochels, de koorts. Als ware selffulfilling prophecy zijn we precies dáár waar ik een jaar lang voor vreesde. Weg van de grote zussen, kiezend tussen welk ziek, huilend kind als eerste mijn aandacht krijgt.
We zijn er weer, nu. In de juiste handen, maar aftellend tot we hier heel snel weg kunnen, om thuis weer plantenpotten leeg te vreten en broccoli tegen het plafond te lanceren.