Kortjakje

Nooit wilde ik per se kinderen, omdat ik als de dood was dat ze op mij zouden lijken. Maar uiteindelijk tikt de biologische klok dan toch genadeloos je principes overhoop en breng je onverhoeds je dagen door met een knap kwartetje jeugdigheid aan je benen gekluisterd.
   Alsnog was ik wel bang dat ze enkele trekjes van mij over zouden nemen. De neiging mezelf naar beneden te piekeren, bijvoorbeeld, en daarmee passief achterblijven zonder nog te durven handelen. Of ook de drang wat mensenschuw te zijn en daarmee eenzaam op de bank te eindigen, is er eentje die ik liever niet door zou geven. Verder ben ik best een appetijtelijk persoon, al zou ik het ook waarderen als hen mijn aangeboren scheve neustussenschot bespaard bleef, net zoals mijn van nature zwaar uitvallende voet op het gaspedaal wanneer ik autorijd.
   Manlief heeft ongewoon weinig onhebbelijkheden (haha, geloof me even voor het verhaal), dus hoopte ik dientengevolge dat eventuele eigenaardigheden vanuit mij, automatisch opgeheven zouden worden via de aardigheden van hem.
Nooit maar dan ook nooit, heb ik nagedacht over de erfelijkheid van een bepaalde karaktertrek van hem die me vaak in een combinatie van lachen en huilen uit doet barsten. Dan doel ik op de hartstocht waarmee hij de teksten van liedjes finaal ruïneert en hoe hij die gepassioneerd, maar volledig foutief, meezingt.
   Ed Sheerans ‘barefoot on the grass’ werd al eens ‘barefoot on the couch’, maar meestal zijn de gevolgen van zijn tekstuele wijzigingen veel verder strekkend dan dat. Doorgaans wordt de hele context van het lied uit elkaar gerukt en de betekenis driedubbel achterstevoren omgedraaid tot juist het tegenovergestelde van wat er oorspronkelijk gezongen werd. ‘Fuck youuu, fuck you very very mu-hu-hu-hu-huch’, kan in zijn uitvoering verworden tot ‘Fuck youuu, fuck you marry marry me-he-he-he-hee’. En de songtekst ‘Laat het los, laat het gaan, de kou heeft me sowieso nooit gedeerd’, kan zonder schaamte uitgeschreeuwd worden als ‘Laat me los, laat me gaan, de kou heeft me echt altijd al bezeerd’.
   Het is wanstaltig. Ik kijk mijn man dan altijd wat boos, verdrietig en lachend tegelijk aan. Hoe kan men immers kiezen tussen boosheid, omdat een goed nummer vernield wordt, verdriet omdat je zelf ooit voor zo’n persoon viel en lachen vanwege de absurditeit van de gekozen teksten? Verwoed probeer ik hem keer op keer de juiste songtekst aan te leren, maar mijn pogingen daartoe worden meestal bruut verstoord met de repliek:
   “Da’s de moeite niet waard. Ik leer het toch nooit af als het eenmaal in m’n kop zit”. Dus vraag ik hem in plaats daarvan maar vaak even niet mee te zingen, als een nummer me aangrijpt, zodat het niet compleet vernietigd wordt door zinnen die lijnrecht tegenover de boodschap van het lied staan.
   Afijn, men kan zich vast voorstellen dat zulks een eigenschap bij voorkeur ook niet doorgegeven zou worden via de genenpoel van vader naar kind. Stel je voor dat je meerdere van zulke liedjesvermorzelende personen in je huishouden rond hebt lopen. Vandaag sloeg echter het noodlot toe. Juist datgene wat ze niet van mijn partner mee hadden mogen krijgen, heeft vat op ze gekregen.
   Onze peuter houdt nogal van liedjes, dansen en zingen. En zo liep ze ook vandaag enkele wijsjes te neuriën die ze vanuit de peuterspeelzaal mee naar huis had genomen. Vrolijk huppelend voor onze spiegel in de woonkamer, bekeek ze zichzelf terwijl ze haar geneuriede deuntje nu ook met tekst ging ondersteunen. Ze draaide een pirouette voor de spiegel, zette haar voetjes recht terug op de grond en begon nu echt uit volle borst:
   “Altijd is Kortjakje ziek. Midden in de nacht, maar ’s woensdags niet!”