Slagroom

De oudste nam gisteren deel aan een “rode neuzen race”, zijnde een klasse binnen een hardloopwedstrijd. Met een flinke dot rode schmink op haar neus, mocht ze een wedstrijd door het dorp rennen, samen met een kwak andere jongmensen onder de zeven jaar oud. Voor de allerkleinste deelnemers, zoals die van ons, was er het geweldige idee dat de ouders mee zouden mogen rennen. 
   Mijn partner had onze dochter net zo lang opgezweept tot ze mee wilde doen. En toen de vraag kwam wie ze dan wilde dat er mee liep, antwoordde de kleine donderstraal: “mama”.
   Gebleken is echter dat je na de bevalling van een tweeling, wel eens minder controle hebt over je blaas dan normaliter gewenst is. Dus hoewel ik niet vies ben van een stukkie rennen op kleuter-tempo; toch scheet ik zeven kleuren bij de gedachte dat ik tijdens een hardloopwedstrijd voor het alziend oog van honderden sporters en hun aanmoedigende toeschouwers in mijn broek zou zeiken. Ik had me zodoende al meerdere keren terug getrokken op het toilet om die allerlaatste druppeltjes urine eruit te persen, opdat mijn blaas gortdroog achterbleef alvorens de wedstrijd begon.
   En het bleek succesvol! De kleuter en ik hobbelden, wandelden en sprintten de sterren van de hemel en met glorie en lof bereikten we de eindstreep waar we overladen werden met het plezier van een plakje ontbijtkoek en een kartonnen bekertje water. Toevalligerwijs was onze kraamhulp van enkele weken geleden ook een van de toeschouwers, dus trots brulde ik richting de mensenmassa dat ik nog niet in mijn broek had gepiest. 
   Wel voelde ik inmiddels het resultaat steeds beter van mijn keuze die ochtend geen beha aan te trekken. Als borstvoedende moeder van een tweeling, dus iemand zijnde die om en nabij anderhalve liter melk produceert per etmaal, merkte ik dat ik eigenhandig slagroom had lopen kloppen tijdens onze tocht. Mijn borsten voelden bont en beurs van al het op en neer hupsen en stuiteren en ze brandden van het geklutste gewicht zoals dat toeneemt tussen twee voedingen in. Plots kwam het me ook voor hoe ik wellicht een toeschietreflex zou kunnen krijgen door al mijn prakkisaties over de borstvoeding, en dat ik daardoor pardoes zou beginnen te lekken op de finish van de wedloop.
   Ik besloot mij sneller uit de voeten te maken dan dat ik de hele wedstrijd tot dan toe had gedaan en trok snel mijn bodywarmer steviger dicht. De kleuter moffelde haar peperkoek naar binnen en we liepen gehaast mijn kloppende, bonkende borsten achterna richting onze afgrijselijke rode bus en een wc voor mijn inmiddels weer op spanning staande blaas.
Op onze weg kregen we nog een flyer in onze handen geduwd over een survivalrun in de nabije toekomst. Die keer moet papa maar paraat staan, zodat mijn romige jetsers en ikzelf even kunnen herstellen.