Stront aan de knikker

Ik verdenk mijn levenspartner ervan dat hij zijn poepbehoefte veinst en uitbuit bovendien.
Enige uitleg voor deze grove beschuldiging is vereist, dat besef ik degelijk. Het zit zo.
   Mijn wederhelft en ik hebben tot op heden twee nakomelingen voortgebracht. Één daarvan kan al lopen, praten, ruzie zoeken en lampenknoppen aan- en uitdrukken. De ander ligt voornamelijk op de rug en wordt meermaals per dag een stukje platter geknuffeld en zonder medezeggenschap bevochtigd met natte kussen door haar familieleden. Dit soort grut behoeft enige aandacht, waarbij ‘enige’ duidt op ‘de hele dag en nacht lang, zonder adempauze’. En zodoende ook zonder individuele poepsessie tussendoor, wanneer je je solo tussen die kinderen bevindt. Kakken met koters dus, is waar het negentig procent van de schijtsessies op neerkomt.
   Nu, de mooiste drukzittingen zijn diegene die plaatsvinden wanneer je niet allenig, maar als duo het kroost beheert. Op dat moment namelijk, loopt er een tweede ouder rond die de zaak bestiert en heb je aldus de luxe de wcdeur op slot te draaien met geen enkel ander mens onder de één meter lang aan de binnenkant ervan! Je bevindt je op dat moment volledig afgezonderd op de poepdoos. En dat. Is. Heerlijk.
Geen peuter die er op staat elk wcpapiervelletje apart voor je af te scheuren. Geen dilemma dat je eigenlijk graag de toiletdeur zou willen sluiten om te voorkomen dat willekeurige mensen op straat bij je binnen kijken, maar tevens je hyperactieve oudste hummel in de gaten moeten houden of zij niet toevallig op dat moment probeert uit te vogelen hoe een gasfornuis werkt.
Sterker nog: überhaupt even geen verantwoordelijkheid over de kinderen hoeven nemen, want je bevindt je in de situatie dat je je volledig onvermurwbare impulsen aan het volbrengen bent waartegen je zelf niets kunt bewerkstelligen, behalve complete acceptatie en overgave. Als je moet, dan moet je.
   Maar daar zit nu net de crux. Want wanneer is het nog kakdrang en wanneer is het je reinste oplichterij? Er waaiert een dunne lijn tussen beide, zo heb ik ontdekt. Mijn geliefde idem dito, vermoed ik.
Want is het biologisch gezien wel mogelijk dat een persoon gemiddeld twee uur van de dag schijtend doorkomt, zoals hij het gaarne flikt? Of is dit schaamteloos vluchtgedrag van zijn taken als ouweheer zijnde? Zijn er daadwerkelijk mensen die twee tot drie keer per dag hun darmen moeten legen in een tijdsbestek van minstens een half uur, of wordt simpel van de gelegenheid gebruik gemaakt zich te kunnen onttrekken aan onze onontkoombare hachelijke situatie in de vorm van een intimiderende peuterpuber en een behoeftige baby? Zelf heb ik altijd pak ‘m beet twee minuutjes nodig en dat is inclusief vegen bovendien! Wat kan verder nog zoveel tijd in beslag nemen daar op dat kleine kamertje?
Vandaar mijn zeer sterke veronderstelling van een vooropgezette zaak waarin zowel hoeveelheid als ook tijdsduur van de boutbehoefte bij mijn lief danig overdreven worden.
   Wellicht dat ik iedere beerbeurt van mijn vrijer om keihard bewijsmateriaal moet vragen, om er zeker van te kunnen zijn dat hij daadwerkelijk zo vaak en zo lang poept als hij beweert. Of misschien moet hij het privilege verliezen dat de deur op slot mag en moet hij die in plaats daarvan wagenwijd open laten staan zodat ik een vergelijk kan trekken tussen zijn feitelijke drukuren en zijn ingediende.
Hoe het ook moge zijn, welk soort reden dan ook ten grondslag ligt aan deze precaire toestand, mijn rechtvaardigheidsgevoel wordt terdege aangetast; hier zit een luchtje aan.