11 jaar geleden heb ik verwachtingsvol 5500 euro neergeteld om mijn schoonheidsideaal na te te streven via een goed aangeschreven plastisch chirurg van een hoogstaande kliniek met zogenaamd kwalitatieve behandelingen.
Afgelopen weekend heb ik 3500 euro afgerekend om alles weg te moeten laten snijden bij – gek genoeg – de enige arts in Nederland die siliconen borstprotheses verwijdert zonder ooit nog nieuwe terug te plaatsen.
Bij mij zijn ze weg. Althans weg uit mijn lichaam. Ze liggen namelijk wel nog in hun plastic IKEA zakje op het aanrecht, te wachten tot ik zeker weet dat ik er afscheid van kan nemen. Mijn levensgezel overweegt ze in de kerstboom te hangen, zelf ben ik meer van mening dat lampjes een passender decoratie zijn voor zo’n spar in je kamer.
Een schoonheidsideaal doet dus gekke dingen met mensen. Met ondergetekende dan in ieder geval. Achteraf begrijp ik verbluffend genoeg nog steeds waarom ik dat zo ambieerde. Ik ben opgegroeid met een onwrikbaar beeld van hoe ik als vrouw “moest” zijn. Ik besloot al op jonge leeftijd dat ik later een volle bos lang, golvend, donkerbruin haar wilde bezitten, een goede portie heupen die kinderen konden dragen en een voorgevel waar men U tegen zei nog voordat ze het gezicht erboven zagen. Het was wellicht niet eens zozeer een besluit, als meer een zeer vastgeroeste hoopvolle verwachting op basis van het uiterlijk van familieleden die mij voorgingen.
Bovendien leek het uiterlijk op goedaardige wijze ook zo stuurbaar en beïnvloedbaar, als je alleen maar hard genoeg je best deed. Wil je afvallen? Eet minder. Geen zin om moeite te doen? Liposuctie. Wil je een vollere bos haren? Lijm extensions in je haren. Wil je grotere borsten? Kopen. Aftappen en bijvullen naar gelang. In mijn jeugd zelfs nog wat beperkter dan heden ten dage waarschijnlijk, waarbij botox, fillers en quasi onschuldige chirurgische ingrepen bij de orde van de dag horen.
Mijn verwachting over mijn fysieke voorkomen kwam slechts zeer matig ten dele uit. Men zegt nu U tegen mijn heupen, de weinig omvattende haardos blijk ik van vaders kant geërfd te hebben en zoals gezegd: een groot deel van de borsten zijn dit weekend verwijderd.
Mijn volledige, persoonlijke schoonheidsideaal-plaatje is in duigen gevallen en pas na dit weekend besef ik dat. Al 30 jaar lang probeer ik een uiterlijk te bereiken dat simpelweg niet zo in mijn DNA beschreven staat. Ik ben niet dat, wat ik zijn wil.
En nu, nadat de arts dit weekend twee grote incisies onder mijn borsten heeft gemaakt, mijn borstspieren op heeft getild, daar onderuit de siliconen protheses heeft weggehaald, al het gevormde littekenweefsel van de borstspier af heeft proberen te schrapen, maar hierin maar zeer minimaal is geslaagd, drains heeft geplaatst in de overgebleven onderhuidse holtes en die via gapende gaten in de zijkanten van mijn lichaam weer naar buiten liet komen zodat al het wondvocht in flessen opgevangen kon worden; nu. Pas nu realiseer ik me dat het misschien niet zo wenselijk is altijd maar dat ideaal te begeren. Om überhaupt een droombeeld te hebben. Mogelijk had Moeder Natuur het wel nooit zo bedoeld en moet men niet trachten tegen haar wil in te gaan. De gezondheidsrisico’s, de verminkingen en in sommige gevallen zelfs de dood, zijn toch zeker niet de subjectief bepaalde verbetering van ons exterieur waard?
Wellicht zijn we wel niet zo maakbaar als we zelf graag geloven. Misschien zijn wij gewoon wij; jij jij en ik ik. Precies zoals onze genetische codes het ontworpen hadden.
Mogelijkerwijs is het geen zwaktebod om te zeggen: dit is het. Ik kan niet knapper, of beter, of slanker, of mooier. Dit is het. Misschien is dat juist wel kracht.
Schoonheidsideaal
