Vervroegde puberteit

Dochterlief heeft afgelopen weekend getracht haar eerste woedeaanval in de supermarkt te verwezenlijken. Het was kostelijk plezierig.
Laat me starten bij het begin.
   Tegenwoordig heeft menig zichzelf respecterend supermarkt een zelfscansysteem ter beschikking voor het winkelend publiek. Dit zodat men geheel zelfstandig zijn boodschappen kan afbliepen en er, geheel in mijn misantropische straatje passend, zo min mogelijk contact met de medemens hoeft plaats te vinden. Bovendien kan ik mijzelf ook opnieuw een zesjarige voelen; met die mooie dagen dat ik maar wat graag caissière speelde, echter toch zelf het bliep-geluidje moest voortbrengen wanneer ik imaginaire verkopen moest scannen.
   Heden ten dage heeft ook mijn bijna tweejarige dochter ogenschijnlijk de ambitie een doorgewinterd caissière te worden en deze droom uit zich in het opeisen van de zelfscanner zodra ik die uit de zelfscannertjesmuur trek als ware het een kleffe kroket uit de snackmuur. Haar handjes schieten acuut ongeduldig naar voren vanuit haar hoge wandelwagenzit en een weigering mijnerzijds wordt zeer zeker niet geaccepteerd door madame. Geen probleem. Ze weet inmiddels aardig hoe het apparaat werkt en een gemiste streepjescode hier en daar kan ik bij een eventuele steekproef eenvoudig in de onschuldige schoentjes van mijn kleine grietje schuiven.
   Zo dus ook afgelopen weekend; het kind had reeds mijn bananen, gehaktballetjes en brood gescand, toen ze plots weigerde bij een pak yoghurt. Potverdrie zo werkt ’t nie, was wat ik subiet dacht, maar niet gelijk uit kon spreken aangezien onze jongedame tegenwoordig meer een duiveltje in vermomming is, dan een appetijtelijke lieve deerne. Ik moet dus nimmer laten blijken dat haar weigering voor mij een netelige situatie veroorzaakt, want de kennis hierover zou op bruuske wijze worden uitgebuit, zo heb ik inmiddels al kunnen leren van onze eigen gecreëerde peuterpuber. Mijn onverschilligheid ten opzichte van haar weigeringen mochten echter niet baten en haar weerstand was dusdanig zelfbelonend dat deze alsnog in stand bleef.
   Het was daarom tijd voor tactiek numero twee in ons peuterpuberhandboek, die zoveel inhoudt als keiharde, kinderachtige dreigementen afvuren. Ik sommeerde haar dan ook onmiddellijk de scanner aan haar moeder, ikzelf, te overhandigen wanneer zij kennelijk niet afdoende de verantwoordelijkheid kon dragen die gepaard gaat met het mogen bedienen van het scantoestel; zijnde binnen afzienbare tijd de streepjescodes van alle boodschappen te lezen, zodat wij ons als de wiedeweerga weer uit de voeten konden maken uit deze met mensen bezaaide supermarkt. Eveneens brutale weigering. Met één vluchtige beweging sjorde ik het apparaat uit haar hebberige handjes en scande ik mijn yoghurt dan maar eigenhandig.
   Het begon. Het langzaam aanzwellen van een dreinerig, bevelend en vervelend jammeren dat spoedig over zou gaan in haar allereerste onvervalste woedeaanval in de supermarkt.
Ze zat nog steeds hoog in de troon van haar kinderwagen en probeerde wat te sleutelen aan de toonhoogte, het volume en de klinkers van haar furie teneinde het gewenste effect bij mij te bereiken. Op dat moment echter kwam een andere moeder een gangpad uit strompelen met háár duivels gebroed in haar winkelwagen gedeponeerd en deze mama keek mijn kind toevalligerwijs recht in de ogen aan. Er was niet meer dan een seconde verstreken toen deze engel van een vrouw abrupt in een luid gegrinnik uitbarstte. Ze zag en hoorde mijn grut op deze wijze haar dominantie uitoefenen en kon blijkbaar niet anders dan in één grote schatering van herkenning losbarsten.
   Het was een geschenk uit de hemel. Mijn telg was dusdanig onder de indruk en waarschijnlijk buitengewoon beledigd, dat zij stante pede haar verzet staakte en nukkig besloot dit uit te stellen tot nader orde. Ze sloeg de armen over elkaar en zette onze verdere koers stilzwijgend voort. De storm was gaan liggen; de eerste woede-uitbarsting bleef bij een voorbode daarvan, in plaats van te floreren op zondagochtend 9 uur in de hamsterwinkel.
Vergenoegd en doordrenkt van een gevoel van dankbaarheid heb ik mijn route voortgezet. En mijn peuter heeft met geen woord meer gerept over de scanner.