Dom wijf

De bel ging en precies toen duwde één van hen me. Ik eindigde plat op de grond, met mijn zware rugzak bovenop me. Alle leerlingen hadden net hun logge puberlijf in beweging gezet om hun lokalen op te zoeken en ik lag onder hun stampende voeten. Ze zagen me niet eens liggen, vertrappeld tussen hun duivelse hoeven. De enkelen die me wel zagen, lachten venijnig naar me en mompelden “dom wijf” terwijl ze me passeerden. Het was het tweede jaar dat ze me actief pestten. Vroeger werd ik genegeerd. Nu moest ik kapot.
   Het lukte ze. Ik was niet heldhaftig. Ze kregen me kapot. Jarenlang bleef ik liggen. Zelfs toen het geluid van hun trappelende hoeven al lang weggestorven was uit de gangen, bleef ik kapot.
Ik had helpende handen nodig. Handen die me omhoog hielden, me hielpen overleven. Tot ik oud genoeg was te begrijpen dat het werkelijk altijd de tekortkomingen van de ander zijn, als hij een medemens zo kan vernederen. Er is geen enkele verzachtende omstandigheid die rechtvaardigen kan dat iemand de ander mag vermorzelen.
Mijn redders hoefden me niet te vertellen wat ik waard was. De waarheid was wat mij betreft al die jaren eerder verteld en mijn brein daarvan de meest trouwe aanhanger. Ze moesten me een spiegel voorhouden. Men moest me helpen te ontdekken over welk stukje “ik” ik niet twijfelde. Ze moesten me helpen dat stuk van mezelf te vinden, waar niemand ooit aan kon tornen, omdat het onbeschadigbaar was. Tot op mijn harde, diepste kern afgepeld, uienlaag per uienlaag jankend blootgelegd. Om daar te ontdekken wie ik kon zijn. Om pas daar zelf te zien dat de woorden van mijn niet gekozen predikers al die tijd onwaar waren.
   Waarom ik een makkelijk doelwit was, is nog steeds een vraag. Maar dat ik precies dát was; een doelwit, was nu kraakhelder. Een doelwit van hun onvermogen anderen te behandelen binnen de grenzen van het acceptabele. Een doelwit van hun falen, in plaats van dat van mezelf.
   Ik kon mezelf plots zien, met mijn vertrouwelingen om me heen, in mijn opgepoetste spiegel. En ik kon mijn meest ware zelf in de ogen kijken. Het stuk van mezelf waar niemand aan kon tornen. Ik ben niet meer kapot.