Een ode aan mijn schoonvader

De vorderende tijd en leeftijd tezamen zorgen dat je toch stilletjes aan in je ouders verandert, nietwaar?
De eerste keer dat ik de ouders ontmoette van mijn man was ik stikzenuwachtig. Ik houd niet zo van mensen en ik houd niet zo van nieuwe mensen en ik houd niet zo van nieuwe mensen waar ik indruk op moet maken en dat was juist alles wat er op dat moment in de woonkamer van zijn ouders aan de hand was. Mijn destijds nog te worden schoonvader was echter uiterst weinig onder de indruk, want die houdt wel gewoon van mensen, en na wat prietpraat lasten mijn geliefde en ik een rookpauze in. Ik volgde hem gedwee naar de achtertuin en kon voor het eerst die avond, tijdens het roken van twee sigaretten pal achter elkaar, weer een beetje fatsoenlijk doorademen.
   “Gaat goed hè?”
   “Ik zou het niet weten”, reageerde ik diep de tabak inhalerend. “Je pa kijkt zo streng. Alsof ie steeds boos is”, vertelde ik er in vertrouwen achteraan.
   Ik kreeg de geruststelling dat dat heus meeviel en dat het simpelweg zijn natuurlijke mimiek was. Ik maakte vast een goede beurt, werd door mijn vriend besloten met het doven van onze sigaretten. Aldus kreeg ik een duwtje in mijn rug en werd op die manier terug naar binnen geloodst om daar verder te oreren alsof ik me niet benedenmaats voelde in dat gezelschap waarin iedereen het zo voor elkaar had. We betraden opnieuw de woonkamer en nog voor ik mijn schoonouders weer in de ogen aan kon kijken, riep mijn partner al richting de bank:
   “Je kijkt streng pa, zegt ze! Doe dat eens niet!”
   Ik geloof dat de vloertegels op dat moment onder mijn voeten vandaan naar de gloeiende kern van de aarde uiteenvielen, met mij erachteraan. Op dat moment keek ikzelf streng – nee, woest – naar mijn geliefde, maar begon juist mijn schoonvader breeduit te lachen met pretogen achter zijn brillenglazen.
   Uiteindelijk weet iedereen hoe het afliep: ik baarde vier bloedjes van kleinkinderen voor mijn schoonvader en zou er in een oogwenk een compleet elftal van maken, als zijn zoon me toeliet, maar dat was in het geheel niet waar deze uiteenzetting naartoe ging.
   Het punt van het verhaal is, dat mijn man het nu ook doet. Hij is net zo. Wordt steeds meer net zo. Precies. Zoals. Zijn. Vader. Steeds meer trekjes neemt hij over van zijn papa. Zoals dus het genoemde streng kijken. Ik vraag me tegenwoordig de godganse dag af waarom hij nu weer boos is, om er steeds achter te komen dat zijn hoofd heden ten dage simpelweg op die manier bestaat. Ook de neiging af en toe zó in zijn eigen kop te zitten dat hij niet doorheeft of en wat er tegen hem gezegd wordt, is een eigenschap die ik steeds vaker bij mijn schoonvaders zoon zie. En zo zijn er tal van voorbeelden te noemen die ik hier niet nader kan omschrijven, omdat ik vermoed dat mijn schoonmoeder dit stuk aan mijn schoonvader zal laten lezen.
   Maar dan ook ikzelf, o hemel, ikzelf! Ik merk aan alles dat ik meer en meer een kopie blijk van mijn moeder en haar moeder zelfs. Qua uiterlijk, qua gedragingen en ook qua gedachtegoed hoor ik steeds vaker haar stem door mijn hoofd, in plaats van een stem waarvan ik altijd dacht dat ie van mezelf was. “When I open my mouth, my mother comes out”, gaf ik mijn moeder ooit gekscherend als prentje in een fotolijstje, niet wetende dat de daaropvolgende gebeurtenissen des levens me inderdaad precies die kant op zouden sturen. Ik grap op dezelfde manier met mijn kinderen als dat zij met mij deed. Ik bekijk problemen op mijn pad op dezelfde manier als dat zij ze bekeek. Ik vreet mezelf verloren aan chips, zoals zij op mijn leeftijd nog kon. En ik mopper op mijn vent precies zoals zij op mijn vader deed. En net zo vaak.
   Wat dat betreft zal ik waarschijnlijk dan ook debet zijn aan het versnellen van het proces waarin mijn vent in zijn vader verandert. Met al dat gemopper van mij, is hij natuurlijk nog sneller geneigd in zijn eigen kop te zitten en niet door te hebben of en wat er tegen hem gezegd wordt. En dat is misschien maar goed ook.