Hashtag Zelfzorg

Ik deed het weer. Ik wachtte totdat het me toe zou komen, in plaats van dat ik het me toe deed komen. Ik liet het mijn eigen tijd weer opslokken, mijn energie opvreten. Ik liet die spaarzame, waardevolle momentjes weer overmeesteren door de noden van mijn gezin. Een hoofdwond, doorkomende tandjes, carnaval vieren, grote hiaten in de vervulling van slaapbehoefte, een verkoudheidsvirus voorafgaand aan een buikgriepvirus; ineens waren er in een oogwenk drie weken voorbij gevlogen zonder dat ik aan mijn normaliter ingelaste momenten van eigen tijd had voldaan.
Het gaat enkel om tweemaal anderhalve uurtjes per week: de dutmomenten van de tweeling, terwijl de rest van het gezin buitenshuis is.
   En toch zijn dat de momenten waarop ik de meeste discipline aan de dag kan leggen om stil te zitten en mijn tijd met niets anders te vullen dan taal. De gelezen en geschreven taal als vermaak en om uiting te geven aan mijn eigen tijd. Aan mijn eigen hoofd.
   Hoe snel slechte gewoontes zich weer voordoen in zulke situaties van geleefd worden, is miraculeus. In mijn geval zijn dat de gewoonten van te laat naar bed gaan, na een zak chips naar binnen te hebben gegoten, en dus ook subiet dat schrijven dat geschrapt wordt uit mijn dagelijks repertoire. Totdat er lichtelijke uitputting en irritatie om de hoek komen kijken. Dan weet ik dat in die tijden van schaarste op het gebied van eigen tijd, juist nog harder gewerkt moet worden om precies dáár te komen, om volstrekte instorting te voorkomen.
   De ruimte om je reet te kunnen keren zonder dat er persoontjes aan je been mee bengelen. De stilte die rondfladdert op het moment dat er geen kleine wezens in je oren tetteren. De energie die je op kunt doen van precies doen, eten, drinken, zeggen, dansen, ademen of en hoe en op welk moment je dat zelf maar wilt, is precies het bevrijdende waardoor je daarna weer dóór kunt. Door met rennen, vliegen, vallen, ondergebraakt beddengoed verschonen, oneindig lijkende hoestbuien kalmeren en speltbosbessencakejes bakken omdat het wel zo belangrijk is dat ze gezond eten – al weet je tegenwoordig al lang niet meer wat nog gezond te noemen is. Af en toe kun je niet meer door, zonder eerst even stil te staan.
   Wie anders dan ikzelf kan die ruimte inlassen? Het is niet zo dat mijn dreumesen ’s ochtends om half zeven zullen opperen hun poepluier zelf te verschonen en het heeft ook niet zo mijn voorkeur de poging daartoe af te wachten. Het is niet zo dat de kleuter zelf op de fiets naar zwemles kan, acht kilometer verderop en het is al zeker niet zo dat de peuter alleen het water mag koken voor de kom thee met honing, bedoeld tegen haar hoesten. Ze hebben me nodig. Maar ik heb mij ook nodig.
   Dus moet ik mijn vrije momenten niet gebruiken om zakken chips naar de verdoemenis te helpen, maar om te plannen. Wie doet wat, wanneer en hoe plan ik daartussen mezelf in. Hashtag zelfzorg is natuurlijk om te grienen, zo’n verschrikkelijke uitdrukking. Maar zorgen voor jezelf, als moeder, blijkt tot op zekere hoogte toch steeds weer onmisbaar.
Een beetje uitbesteden hier en daar, een tikkeltje kalkaanslag negeren in de badkamer en een pietsje minder vaak biologische, zelfgebakken maaltijden dan maar.
Zodat er ergens nog voor mij gezorgd kan worden.