Zweepslagen

Hun woorden zijn als zweepslagen voor mijn ziel. Hun handelen als rollende rotsblokken, die me doen wankelen op mijn plaats. Ze doen me pijn, soms. De kinderen.
   Wanneer ze plots papa verkiezen boven mama, voor een specifiek moment dat juist altijd een moment tussen hen en mij was. Wanneer hun “jij bent de stomste mama van de wereld” voelt alsof dat daadwerkelijk zo is. Wanneer ze stoppen met die ene knuffel op dat vaste knuffelmoment, omdat ze het ineens niet meer fijn vinden. Wanneer ze niet willen dat ik zwaai door het schoolraam, waar alle andere kinderen wel willen dat hun ouders dat doen. Wanneer ze me niet lachend tegemoet rennen na school, terwijl de andere kinderen over hun voeten struikelen om zich zo snel mogelijk terug bij hun ouders te voegen.
   Ze peuteren in oude wonden, ze frutten aan mijn zelfvertrouwen, ze testen mijn draagkracht en beproeven mijn vertrouwen in het onzekere idee dat ik een goede moeder zou kunnen zijn.
   Soms ben ik niet meer wie ze willen. Soms willen ze een ander. Soms willen ze helemaal niemand. Soms ben ik niet meer nodig, niet daar op dat moment in mijn hoedanigheid. Mijn rol als voornaamste zorggever, waarbij alleen al mijn aanwezigheid hen voldoening gaf, wordt stilletjes geringer en overgenomen door henzelf of door anderen. Ik weet niet zeker of ze niet kunnen zien dat het me raakt.
   Steeds meer van de taken die ik had als voltijds zorgende moeder, zullen aan steeds meer partijen als deeltaak overgedragen worden, maar ik tors dat feit af en toe als een op mijn rug ingeslagen meteoriet mee. Het brandt zich een weg door mijn ruggengraat en laat een gapend gat achter, terwijl ik wél door moet moederen, maar me daarin steeds een stukje minder nodig voel. Soms ben ik niet meer wie ze willen.
   Maar wat maakt het me trots, om vanaf de zijlijn toe te kijken hoe ze, zonder mijn hand in die van hen gestoken, voortgaan.
Als ze samen met papa dat specifieke moment hebben, maar daarna in stilte mijn benen knuffelen als om te compenseren wat uitstervende is. Als ze nog binnen het uur hun vorige uitspraak teniet doen met een “jij bent de liefste en gekste poepiescheetmama van de wereld”. Als ze in plaats van willen knuffelen, ineens uitgebreid beginnen te vertellen over hun dag. Als ze boos en stampvoetend de school uitkomen ’s middags, omdat hun hoofd zo vol en hun lijf zo moe is, en ze weten dat mama rechtop blijft staan wanneer je tegen haar aan schopt.
Want het is niet hun verantwoordelijkheid om mij een goed gevoel te geven en dat mag het ook nooit zijn.
Maar ze zijn er wel verdomd goed in.