Voorlichting

We spraken over de bloemetjes en de bijtjes, op een zekere maandag jongstleden. Over het daadwerkelijke bestuivingsproces tussen bijen en bloemen weet ik lang niet alles, maar over het proces dat uitgedrukt wordt met bovenstaande frase, weet ik dan weer wel het een en ander te vertellen. De meiden stelden vraag na vraag over hoe baby’s dan toch in hemelsnaam in een buik terechtkomen en er dan, veel en veel te lang, later weer uitkomen.
    Ik hoorde ooit de stelregel dat je op nieuwsgierige vragen van je kinderen, waarvan ze alle antwoorden wellicht nog niet helemaal kunnen overzien, altijd beknopt moet antwoorden en niet hoeft uit te weiden als ze niet doorvragen. Dus ik besloot die tactiek te hanteren. Baby’s komen in de buik omdat een papa en een mama héél erg hard knuffelen en baby’s komen uit de buik omdat de mama daar in haar eentje héél erg hard voor werkt, terwijl de papa toekijkt.
   De doorvraagtechniek van mijn kinderen is echter onberispelijk, dus binnen een mum van tijd hadden we een volwaardige biologieles aan de keukentafel. Ja, de mama heeft een speciaal gaatje voor baby’s. Ja, de piemel van de papa. Haha, piemel. Haha, dat willekeurige ding daar lijkt ook op een piemel. Haha, piemel piemel piemel.
Na een kort intermezzo bestaande uit grinnikjes en grolletjes zetten we onze voorlichting voort richting de wat praktischer zaken. Hoe ontstáát zo’n kind dan in die buik en wat heeft die ontzettend lachwekkende piemel daar nu precies mee te maken?
   Ik vertelde over dat een papa zaadjes heeft en een mama eitjes en dat die samenkomen om een heel nieuw wezentje te creëren. Op dat moment leek de nieuwsgierigheid voldoende gesust om onze lunch, in stille gedachten verzonken, voort te zetten.
   Er verstreek wat tijd zonder dat er gerefereerd werd aan dat gesprek, dus nam ik aan dat alles ofwel volstrekt duidelijk was, ofwel dat er nog zo’n oneindigheid juist onduidelijk was, dat het ze nog niet bijkans lukte verdiepende vragen te bedenken. Maar een dag geleden werd me wel duidelijk dat mijn biologieles volledig geslaagd is en dat ze alle facetten van het voortplantingsproces nu danig begrijpen.
   Ik was juist druk bezig met allerhande bezigheden zoals die me altijd bezighouden, toen mijn jongste dochter terugkwam van het toilet en door haar knieën ging. Er lag een zonnebloempit op de grond, waarschijnlijk uit een zakje gevallen toen ik weer eens poogde het gezin een gezonder pad in te laten slaan. Het zonnebloempitje lag daar in alle onschuld en mijn dochtertje bekeek het van links en van rechts, bijna angstvallig zonder het aan te raken. Ze stond weer op, zette haar hand op haar heup en riep:
   “Hee mama! Ligt hier niet één van papa’s zaadjes?”