Grote boze wereld

“Dik, mormelig kind. Ga door tot er niks van je over is. Kijk nog maar eens naar beneden. Zie je die rollen, varkentje? Dat moet weg. Alles moet weg. Jij moet weg.”

Ik was dertien en schreef een betoog tegen mijn eigen bestaan. Ik wilde verdwijnen in mijn eigen nihilisme. Opgeslokt worden door de verdoving van een uitgemergeld lijf. Zodat er niets van me over bleef waartegen de klappen van het leven nog konden raken.
Volgens mij besefte ik prima dat het getal op de weegschaal allesbehalve te veel was. Van nature was ik juist altijd tenger geweest. Ik wilde slechts dat het minder, zoveel minder, zou zijn. Dus ik knipte en plakte foto’s en teksten in een smaadschrift tegen mijn existentie en probeerde mijzelf methodisch te conditioneren richting een geloof in mijzelf als te dik zijnde. Iedere dag schreef ik mezelf een stukje verder de vergetelheid in en stopte met het aanraken van eten, behalve om het weg te gooien.
   De getallen die ik daarnaast dagelijks opschreef daalden haastig en belichaamden de ernst waarmee ik vastbesloten was mezelf neer te leggen. Ik kon niet meer meedingen in de maatschappij. Het leven zoals mij opgelegd, kon ik niet doorlopen. Ik stierf een langzame dood in het leven dat ik leefde. Mezelf tot schim verhongeren, werd de enige manier tot overleven.
Menig hulpverlener heeft me vol ongeloof aangekeken en mijn beweegredenen betwist. Het was absoluut onmogelijk dat een dertienjarig meisje zichzelf zo planmatig de anorexia nervosa in kon mieteren. Die ziekte overkwam mensen; het kon geen keuze zijn.
   Maar de gezochte rust was er. Ze legden me plat op een ziekenhuisbed, legden me tientallen restricties op en staken slangen in me om me dwangmatig te voeden. Ik woog zoveel als een kind van zeven jaar en eindelijk was er volledige stilte in mijn hoofd.
   Een ondervoed brein kan zich met niet te veel zaken bezighouden, behalve het simpelweg zijn. Mijn lijf overleefde voor me, zodat mijn hoofd even dood kon zijn. Ik hoefde niet meer mee te dingen in de maatschappij. Ik mócht er zelfs niet meer aan meedoen. Door de gedaante waar ik mezelf toe verwoest had, zag ineens iedereen dat dat mijn dood zou worden.