De liefste uitvretertjes

Ik hoor hun gekwetter en bekijk de klok om de uren te kunnen tellen totdat het zeven uur ’s avonds zal zijn.
Ze ruziën, zijn behoeftig, moeten eten, mopperen, huilen, lachen hard en luid en slurpen mijn batterij leeg. Ze hebben het koud, willen twee verschillende sokken, lusten geen havermoutpap terwijl het gisteren het enige was wat ze lustten, willen schilderen en smeren hun verfhanden af aan onze velours stoelen, poepen, roepen, zijn onaardig naar elkaar en naar ons, maken expres elkaars treinbaan kapot, gaan te lomp met hun kleine broers om, raken hun avondeten niet aan maar eten wel chocoladelolly’s bij de vleet, schreeuwen dat ze alléén Sinterklaas kapoentje willen zingen, maar worden boos als echt niemand met ze mee zingt, springen op de bank, ruziën om de afstandsbediening en dan plots.
Vallen ze binnen twee minuten in slaap in hun bedje.
   Het is stil in huis dan. Op hun zachte snurkjes na. De woonkamer is opgeruimd. Er is geen gekibbel meer. De vloer is schoon. De afstandsbediening ligt onaangeroerd op de salontafel, naast een vergeten sokje dat halverwege de dag abrupt uit móést.
Hoe kon ik eerder op de dag uitgekeken hebben naar dit moment? Alsof ik zonder ze wil?
   Ik denk aan de knuffels meteen bij het wakker worden. Ik denk aan hoe ze me dankbaar aankeken toen ik ze een warm vest aantrok, hoe ze samen grinnikten om hun onlogische sokkencombinatie, aan de trots op hun smoeltjes toen hun schilderwerkje af was, hoe ze hard riepen om hun broers aan te moedigen bij de nieuwe vaardigheden die zij leerden, hoe ze elkaar terug vonden in hun fantasie met dan maar een kapotte treinbaan, de genietende, vieze gezichtjes toen ze hun chocoladelolly’s snoepten en het enthousiasme waarmee ze zo hard mogelijk “Sinterklaas pompoentje” zongen. Ik denk aan de knuffels toen ze gingen slapen.
   “Je moet nog zoveel knuffels geven mama”, terwijl ze twee handjes met gespreide vingers in de lucht steken. Ik denk aan hoe ze nooit meer zo klein, maar altijd alleen nog maar groter zullen zijn.