Thuisloos

Ik heb geen thuis meer.
Mijn ouders hebben het huis verkocht waarin ik voor het eerst, en laatst, in mijn leven de hele nacht hartstochtelijk in de benauwdheid van een slaapzak heb liggen zoenen en tongroeren, totdat ik ’s ochtends letterlijk de blaasjes rondom mijn mond had staan.
   Het huis waarin mijn blinde darm ontstoken raakte, kapot sprong en toen mijn buik begon te ruïneren, maar waarmee we pas na dagen naar een huisarts vertrokken waardoor mijn binnenste een brij van etter was.
Het huis waarin ik besloot te stoppen met eten en een tijd lang de stille rust ervoer van een uitgemergeld lichaam en een uitgestorven hoofd.
Het huis waaraan iedereen in ons gezin bijgedragen heeft het te bouwen. Vrij letterlijk. Mijn ouders namen het niet zo nauw met leeftijdsgrenzen en minimumlonen, dus op mijn negende moest ik in de verzengende zon met 35 graden Celcius stenen schoon bikken om een oprit mee te kunnen vormen, tegen de belofte van een summier waterijsje. Een van de mooiste herinneringen uit mijn leven.
Het huis met een tuin waaruit onze husky ontsnapte om het dorp de stuipen op het lijf te jagen en het huis waarin ik wekenlang op zijn kussen heb gehuild na schooltijd, omdat bleek dat we niet het juiste thuis voor hem waren.
   Een huis met drieëntwintig jaar aan herinneringen opgeborgen voor een gezin van vijf, hun gevonden aanhangsels en hun inmiddels zes al geboren nazaten met een zevende onderweg (nee niet bij mij).
   Mijn moeder, “ons mam”, vroeg wat te schrijven over hun verhuizing afgelopen zaterdag. Wist zij veel dat ze daarmee een tranentrekkend blik aan herinneringen open zou trekken, waardoor ik als de wiedeweerga de nieuwe kopers van het huis heimelijk zou willen vertellen dat er een rattenplaag onder het met asbest bezaaide, lekkende dak zit en dat de schimmel in de dakplaten vanuit de vochtige kelder met kakkerlakken te ruiken is, zodat zij de koop annuleren en het huis met haar herinneringen daarin opgeborgen mij dan niet ontnomen zou worden?
   Wist zij veel dat ik over de verhuizing zelf niet zo bijster veel te vertellen had, omdat er technisch gezien geen sprake was van een verhuizing? Wanneer je zelf al je honderden bananendozen en alle meubels behalve je bed verhuisd hebt vóór de verhuisdatum, kan mijns inziens toch slechts gesproken worden over een Dag der Verplaatsing van Enkele Spullen in plaats van een verhuisdag.
   Het maakt niet uit. Er was friet, er waren recensies over het nieuwe toilet en de omstandigheden waaronder daarop gekakt kan worden*, en er was een begin.
   Een begin van de kans op nieuw te maken herinneringen, met vijf personen van één gezin. En hun aanhangsels. En zes nazaten, waarvan de zevende onderweg is (echt niet bij mij).
Een begin van paaseieren zoeken in een tuin een tiende van het formaat van de vorige. Een begin van druiven plukken uit de weelderige druivenstruik. Een begin van hysterische familiediners aan het kookschiereiland waarna iedereen stinkt naar het eten, zweet en elkaar.
Een bitter einde markeert een zoet nieuw begin.  
Een begin in een nieuw huis.

Op opi en omi. 

*
– Anonieme dochter 
4/10 poepcomfort. Mist poepkrukje en wc borstel. Saai leesvoer. Would probably not poop again.

– Middelste zoon, zo gewenst beeldmateriaal aanwezig
Ruimtelijk opgezet en de wc-rol hing correct. De afzuiging is wat luid waardoor het lastig is om op goede ideeën te komen. Een zacht bontje op de wc-bril had hier een mooi geheel van gemaakt. Handzeep ontbrak: 6/10

– Oudste verschoppeling
Recensie ontbreekt. Poept alleen thuis tot grote spijt van zijn dochters en vrouw.