Octopussen

Afgelopen week moest ik voor een standaard baby-controle naar het ziekenhuis. Mijn al rondlopende kinderen waren echter ziek en wilden dat ik thuis bleef, dus deed ik ze de plechtige belofte dat ik gauw thuis zou zijn en weer naast ze op onze snot doordrenkte bank zou ploffen.
Ik kwam niet terug. De eerste vijf dagen in ieder geval niet. 
   De standaard controle liet blijken dat mijn twee nog níet rondlopende kinderen, in mijn buik, wel akelig veel tekenen vertoonden van al geboren willen worden. Terwijl dat toch minimaal drie weken te vroeg zou zijn. Dus in plaats van naar de uitgang van het ziekenhuis, ging ik na mijn controle dieper het hol van de leeuw in en werd op een ziekenhuisbed gepositioneerd met her en der wat spuiten en medicatie toegediend.  
   Hetgeen wat meer prikte dan de spuiten echter, was mijn totaal niet meer in te willigen belofte dat ik snel thuis zou zijn. Ik liet mijn twee oudste in de steek. En ik kon het ze dagenlang niet uitleggen omdat ze zelf te ziek waren om me te bezoeken. Tegelijkertijd kon ik de zorg en opname in het ziekenhuis niet weigeren, zoals mijn hart me eigenlijk wel ingaf, want dan zou ik onmiskenbaar niet goed genoeg zorgen voor de wat te kleine baby’s in mijn buik. 
Ik lag in een, zeer spreekwoordelijke, spagaat vast op bed. En al die dagen, inclusief die solo oudejaarsavond in isolatie op mijn ziekenhuiskamer vanwege de inmiddels overgenomen griep, kwam meer en meer het besef dat dit is hoe het gaat zijn vanaf nu.
   Al je zorg evenredig verdelen tussen vier kinderen precies op het moment dat ze het het hardste nodig hebben; het blijkt nu al een volslagen en buitengewoon onmogelijke opgave. Wanneer de lat zo hoog ligt als dat ik die de afgelopen jaren had liggen althans. 
   Ik kan wel stellen dat ik mij totaal niet wil voegen naar dit inzicht, en dat ik graag het tegendeel zou gaan bewijzen de aankomende 18 jaar, maar ik heb een behoorlijk knagend vermoeden dat die koppigheid me niet per se verder zal helpen.  
Blijkbaar zit er nu al toch wél een limiet op het aantal tentakels dat ik bij kan toveren om alles en iedereen in het gezin te ondersteunen volgens mijn eigen gestelde strenge eisen.
   Nu zou ik kunnen beweren dat al het bovenstaande een mooi leerpunt voor me wordt in 2023, maar dat is absoluut je reinste onzin, dat mag duidelijk zijn. Ook in 2024 wordt dit een draak van een verschrikkelijk besef, net als in de jaren die daarop gaan volgen. Moederschap zonder schuldgevoel; da’s toch eerder uitzondering dan regel, niet dan?