Eigenlijke Eva

Het kind droeg, naast het geelgroene snot dat zich altijd ophoopte op haar filtrum, de naam Eva. Vast onvrijwillig bewerkstelligd vanuit haar kant, maar evenzogoed maakte ze het lastig haar een warm hart toe te kunnen dragen. Nu is gym op vrijdagochtend met een stel hyperactieve peuters wellicht sowieso geen goede situatie om kennis te maken met wie dan ook; toch liet Eva een onuitwisbare indruk achter die verre van liefdevol te noemen was.
Hoewel te pleiten valt dat het slechts een tweejarig kind betrof en dat die dus weinig toerekeningsvatbaarheid toegedicht kan worden, was mijn mening toch binnen de eerste gymles gevormd. We hadden hier te maken met een soortement duivels gebroed.
   Als een kleine tiran op missie baande ze zich les na les een weg door de gymzaal en eigende zichzelf menig toestel en speelgoed toe waarvan zij op dat moment besloot het te willen besmeuren met haar groezelige handjes. Zij deed dit zonder achting te slaan op eender welk kind zich eigenlijk al met het bewuste voorwerp aan het bemoeien was. Ordinaire afpakkerij dus, mag het ook wel genoemd worden. Zo was ook op een éénpersoonstrampoline stappen, terwijl daar al een leeftijdsgenoot op stond, wel aan haar besteed. Uiteraard met als gevolg dat het leeftijdsgenootje de trampoline abrupt verliet op het moment dat Eva hem betrad.
   Hier is weinig mis mee, zo op het eerste oog. Tweejarige kinderen zijn simpelweg ontwikkelende, opportunistische schepsels die slechts wat normen en waarden geleerd moet worden opdat ze minder onuitstaanbaar worden. Dat een van hen nog niet afdoende geleerd heeft met de tengels af te blijven van hetgeen een ander in zijn handen heeft, is geen onoverkomelijke ramp. Mits hier tegenover staat dat de superviserende volwassene, die zich graag moeder noemt over dit wezen, ingrijpt en dit soort gedrag beteugelt nu het nog niet te laat hoeft te zijn.
Nee, zelfs dat, zulke interventie, is niet per se genoodzaakt wellicht. Men kan kiezen voor de optie het grut het zelf uit te laten vechten en dus een volledig afwezige rol op zich te nemen in een situatie zoals de geschetste, zodat de kinderen zich zelf wegwijs kunnen maken in het oerwoud van sociale grenzen en regels. 
   Geen van beide echter, is wat de moeder van Eva telkens opnieuw verkiest te doen. Veel liever wijst zij Eva op een halfbakken wijze wat voor onrecht de koter de andere kinderen aandoet, en oppert ze dat dit toch eígenlijk niet zou mogen. Eva kijkt op zo’n moment met haar afwezige kraaloogjes dwars door haar moedermens heen en ik durf te zweren dat zij zelfs letterlijk niet registreert, noch hoort wat haar moeder verkondigt. In plaats daarvan keert zij op zo’n moment haar mams de rug toe, loopt zij triomfantelijk met haar net gestolen voetbal weg om daar vervolgens niet daadwerkelijk mee te gaan zitten spelen. In plaats daarvan gaat ze algauw over op het besluipen van een onschuldig jongetje dat net het klimrek aan het bestijgen was, in de hoop hem daar op brute wijze zijn aftrede van te laten doen.
En alsmaar loopt haar schepster uitgeblust achter haar aan en probeert die haar weifelend te sommeren toch iets aardiger te zijn voor de mensheid, omdat zulk soort schofterig gedrag eígenlijk niet mag. Als een regenworm zonder ruggengraat kronkelt ze haar dochter achterna om her en der een totaal genegeerde opmerking te plaatsen, met hetzelfde effect als een enkele druppel water die een bosbrand insijpelt; volstrekt niets.
   Meermaals staan mijn peuter en ikzelf met opengevallen mond het tafereel te aanschouwen, in opperste verbazing over de dommige brutaliteit van beiden. En veel meer dan staren kunnen we dan vaak ook niet doen, aangezien meestal net onze speelvoorwerpen uit onze handen gesnukt zijn door Eigenlijke Eva, ook al mocht dat natuurlijk niet, waarna zij en haar moeder hun tocht door de gymzaal meteen voortzetten. 
   Afgelopen vrijdag vond ik het wel welletjes en heb ik na de les mijn eigen peuter een langdradige speech gegeven over zelfverdediging tegen het onrecht in de wereld. Begrijpend knikte zij na iedere zin en ik las in haar ogen dat zij begreep op welk onrecht ik doelde. Ik betoogde hardvochtig dat zij dit niet over haar kant hoeft laten gaan en opperde ideeën als het stiekem omduwen van belagers, of de inzet van gebruiksvoorwerpen zoals houten kegels – die toevallig iedere gymles voor handen zijn. Uiteraard doelde ik hier inderdaad op de toepassing van enig fysiek geweld, gericht aan het adres van een tweejarige peuter, door de peuter uit mijn eigen baarmoeder ontsproten. Maar wees gerust: ik heb haar op het hart gedrukt dat dit eígenlijk niet mag.