Afgedankt

Vandaag wederom eens gehoor gegeven aan mijn voornemen wat vaker de fiets te nemen, ondanks dat ik daarvoor twee nakomelingen op die tweewieler moet deponeren en vervolgens op de terugweg kilo’s aan boodschappen aan mijn stuur moet hangen omdat mijn fietstassen telkens opnieuw kleiner blijken te zijn dan in mijn herinnering daarvan.
Aldus raceten we vanochtend door de vrieskou het dorp door, op weg naar de plaatselijke hamsterwinkel waar we vervolgens twee minuten later aankomen. Die reistijd getuigt maar van het feit dat het platweg belachelijk is dat er tijden zijn dat ik met de auto naar de supermarkt ga, maar laten we dat even terzijde houden.
   Zoals men wellicht wel weet zijn er ook winkels met zo’n kinderhoek ergens weggemoffeld in een verre uithoek van de shop, waar je hoopvol even je kroost kunt dumpen zodat ze kunnen ruziën om het schreeuwerige touchscreen computerscherm dat daar hangt en besmeurd is met plakkerige vingerafdrukken van snot-etende kinderen, terwijl je dan zelf op zoek gaat naar je repen chocola waarvan de kinderen niet mogen weten dat je ze nog in huis haalt. Voor zover zij wisten had je, sinds ze kunnen praten en protest leveren, een strenge boycot op chocolade in huis.
   Afijn, verrassend genoeg wordt ook míjn nageslacht als vliegen op een stront door zo’n monitor aangetrokken, dus binnen luttele minuten liep ik alleen door de supermarkt te paraderen met het kinderwinkelwagentje dat de jongste halverwege weer ergens achter had gelaten tijdens haar desertie naar de computer.
Nadat mijn nageslacht een gewelddadige ruzie had uitgevochten bij het scherm over wie als eerste en als vaakste haar klauwtjes mocht planten op het met bacteriën gevulde speelgoed, bleken ze er vandaag toch algauw klaar mee te zijn, vanwege de moeilijkheidsgraad van de getoonde spellen. Saaie schuifpuzzelspellen met daarop cijfers die ze alleen kennen van wanneer ik tot 3 moet tellen om mijn gezag te doen laten gelden, zijn toch nog niet zo aan ze besteed.
   Dus marcheerden we opnieuw tezamen verder richting het gangpad met de suikervrije, puur organische en veganistische notenpasta die ze regelmatig op hun brood gebonjourd krijgen. Ik kon niet subiet vinden welke van de ontelbare glazen potten ik moest nemen, dus hurkte ik even als een soepele jonge deerne om ze eens wat nader te bekijken.
Mijn jongste, intussen met recht en volgens leeftijd, een peuter te noemen, hurkte naast me neer en keek me plots diep en indringend in de ogen aan. De onbeperkte, onvoorwaardelijke liefde voor haar moederlief stróómde eruit over en was waarschijnlijk in de hele winkel voelbaar via een warme luchtstroom van onophoudelijke liefde van een kind naar haar moeder. Op slag werd ik voor de zesendertighonderdvierendertigste keer verliefd op mijn eigen kind en dus opperde ik dat we elkaar een zoen zouden geven, precies daar en dan.
Ik sprak optimistisch de vaak gesproken woorden:
   “Krijgt mama een kus?” en was toch bijna overtuigd van het gegeven dat ik geen nul op rekest zou kunnen krijgen. De onaflatende toewijding sluimerde in de lucht, dus hoe kon me op dit moment zo’n verzoek geweigerd worden?
Haar gelaatsexpressie veranderde echter acuut in één van ontsteltenis en belediging. Ze strekte haar benen, ging rechtop staan waardoor ze wat boven me uit torende, zette een stap naar achteren en riep:
   “Ma-ma, néé! Mensen zíén!”
Ze stapte achterwaarts enkele stappen verder van me vandaan, om zich op die manier ook wel volledig te distantiëren van dit belachelijke aanbod in het openbaar. Er kwam nog een soort “tss” tussen haar lippen vandaan geblazen vanwege de absurditeit van mijn plan en daarmee basta.
   Gekwetst en beschaamd richtte ik mijn blik naar beneden, onvermurwbaar afgewezen en terecht gewezen door mijn bloedeigen peuter, onder het toeziend oog van het winkelend volk. Hoewel mijns inziens te betwijfelen valt óf het wel zo terecht te noemen is. Hoort een kind zich niet pas op latere leeftijd te gaan schamen voor haar ouders? Hoort op deze leeftijd niet de nietsontziende, afhankelijke en absolute gehechtheid aan haar moeder hoogtij te vieren?
   Mijn droge, ongekuste mond vertrok in een grimas en uiteindelijk strekte ook ik mijn benen, nog steeds zonder notenpasta in mijn handen, en met een ongeneeslijk verscheurd hart zwakjes kloppend in mijn borstkas. Ik vervolgde mijn weg naar de kassa en fietste aansluitend naar huis terwijl de inwendige tranen voelbaar achter me aan wapperden de atmosfeer in. Het allesverterende verdriet zal vast universeel voelbaar geweest zijn, vanochtend rond een uur of kwart over negen uit zuidelijke richting.
   De prangende hamvragen na deze kwestie mogen begrijperlijkerwijs volledig duidelijk zijn en zowel gericht aan mijn lezend publiek, als aan mijzelf. Hoe kan ikzelf ooit dit trauma nog verwerken en: wie weet een goede psycholoog voor mijn duidelijk onthechte kind en onze evident verstoorde relatie?