Springen

Al zó lang wil ik een ander leven leiden dan dat ik leid, dat het pijnlijke besef daarvan me steeds opnieuw blootstelt aan een allesoverstelpende onderworpenheid aan mijn passieve aard.
Kon ik maar de auteur zijn zoals de schrijfster in mijn fantasieën. Ze zou een relatief teruggetrokken bestaan leiden, vaak afgezonderd van de zenuwslopende buitenwereld die haar zoveel pijn heeft berokkend. Gezeteld achter een klein, leeg bureau, met niet meer dan een laptop voor haar, een koud geworden kom thee daarnaast en een handjevol honden aan haar voeten gelegen.
   Dit droombeeld kan ik mij zó beeldend indenken, zie ik mij zó helder voor ogen, dat mijn handelen abrupt staakt bij de pogingen tot uitvoering daarvan.
Ik laat mij afleiden door het proberen te leiden van een maatschappelijke rol die mij slechts in geringe mate op het lijf is geschreven. Ik laat mij afleiden door de onzinnige futiliteiten die ervoor zorgen dat je ’s avonds aan het eind van een dag niet eens meer weet hoe de uren nu eigenlijk gevuld waren, vanwege de schrale betekenis die je daden hadden. Terwijl ik me zorgen maakte over de verkoopbaarheid van onze tussenwoning, wanneer het schilderwerk van de houten kozijnen van onze dakkapel dusdanig slecht was dat het hout zou kunnen rotten, vloog er zomaar een halve dag van mijn existentie voorbij waarin ik wederom geen enkel doel diende behalve een leven leiden dat niet voldeed aan mijn eigen eisen er omtrent. Ik laat mij afleiden door de verantwoordelijkheid die ik draag over de wezens die ik heb doen ontspruiten in mijn baarmoeder. Echter blijkt de lijn tussen verantwoordelijkheid voor een ander dragen, en vluchten voor de eigen intrinsieke wensen, een akelig dunne die makkelijk te overschrijden is. Ik laat mij afleiden door een innerlijke oorlog, gevoerd tussen niemand meer dan alle vormen van mijn eigen zelf. Mijn kritische, mijn dromende en mijn passieve zelf, allen geneigd tot doemdenken en allen geneigd tot het benadrukken van de nietigheid van mijn woorden en mijn complete bestaan. Aldus met gevolg dat er geen letter op papier verschijnt. Geen notie of bewijs van dat wat in mijn brein rondwaart. En dus geen schrijfster die haar droom doorleeft.
   Het was een ondraaglijke, maar toch schijnveilige bewandeling van het leven; zo te denken en doen als dat ik deed. Echter met de vorderende leeftijd helaas, groeit een besef dat niets in het leven aan zal komen waaien, behalve de misère die altijd meedogenloos rondstuift. Het droombeeld voltrekt zich niet als een vanzelfsprekendheid en de terroriserende denkbeelden zijn zo persoonseigen, dat zij waarschijnlijk nooit geheel uitsterven. Wellicht dus dat het een louter eenvoudige kwestie is van discipline en training, om mijzelf het schrijversleven aan te meten. Een les die ik overigens al vernomen had van menig schrijver, omdat het ook in hun geval geen kwestie was te wachten tot vanzelf die schrijversethos zich meester maakte van hen.
   Laat ik aldus een stok achter de spreekwoordelijke deur plaatsen, door hier te delen wat al enige tijd onbekeken op een stoffige plank op het internet ligt te verpieteren; een ander platform via waar ik mijn vertellingen kan delen. Het is nog niet bijna naar mijn zin, maar wat is dat ooit wel?
Via deze route voelt het wellicht al wat meer alsof ik enig recht heb op mijzelf als hobbymatig schrijfster te bestempelen. Bovendien zou met het delen van dit idee ook een soortement verplichting om de hoek komen mijn nieuw aangemeten status na te leven en dus het door mijzelf gecreëerde toneel regelmatig te betreden via nieuwe schrijfsels. Welk doel dient anders dat podium?
   Volgend op bovenstaande nodig ik eenieder dan ook graag uit op dit maaksel van verzamelde werkjes. Het stelt niet veel voor en zal voor velen slechts een dwaasheid betekenen waarbij zij hun aandacht niet kunnen houden vanwege de afleidingen in hún leven. Nochtans zou het voor mijn persoon mogelijkerwijs een sprong van de duikplank kunnen betekenen in het immens diepe onbekende. En voor wie immers meer dan mijzelf, leid ik het leven dat ik leef?