Onze tweede kleine spruit is geboren. Ze koos het feestelijke moment dit tijdens een epidemie van wereldformaat te doen, waardoor nog bijna niemand naast wijzelf haar heeft kunnen bewonderen. Naast dat zo’n pandemie geen pretje is, is een bevalling dat toch ook echt niet.
Evolutionair gezien vind ik een bevalling zelfs als zeer verwarrende gebeurtenis te classificeren. Want lieve mensen, wáárom moet het zoveel pijn doen? Wat is het nut van de geleden pijn tijdens een bevalling, bekeken vanuit het standpunt dat wij als mensen graag de mensheid in stand moeten willen houden en ons dus graag voort horen te planten?
Bij de bevalling van onze eerste nakomeling was ik zo stoned als een appelflap. De pijn was zo immens dat ik al binnen luttele uren mijn anti-ruggenprikovertuigingen het raam uitflikkerde om me vervolgens plat te laten spuiten en de rest van de bevalling verder door te slapen en giechelen.
Deze tweede keer was ik volledig nuchter en bij zinnen, voor zover het mogelijk is een vrouw in barensnood als zodanig te omschrijven. Maar het is dus echt wel kommer en kwel, zo’n baring. Het gaat me niet eens om het moment dat je onderkantje op grandioze wijze monsterlijke vormen aan moet nemen om er een persoontje van vijftig centimeter lang en drieëneenhalve kilo uit te kunnen kakken; dat was deze keer letterlijk in een poep en een scheet gebeurd.
Het gaat mij om die uren van verschrikkelijke, angstwekkende, demonische weeën die daaraan vooraf gaan. Wie. Heeft. Dat. Bedacht.
Waarom is het nodig dat dat zoveel lijden kost? Dat is toch helemaal niet handig – noch aardig – van onze Schepper, als er wel verwacht wordt dat wij onze soort in stand houden? Waarom voelt een bevalling dan niet meer als een onderdompeling in een warm bad met geurige rozenblaadjes? Of als het orgastische gevoel na het eten van een chocoladecakeje met vloeibare kern? Ik begrijp er werkelijk niets van.
Ik zou dan ook graag willen pleiten voor bevallingen met minder pijn. Laat het gewoonweg een ervaring zijn die voelt als een vakantie naar Disneyland Parijs zonder kinderen. Of als het genot van een dampende Finse sauna zonder dikke mannen met harige buik erin.
Of laat gewoon die ooievaar weer langskomen, net zoals ze het vroeger deden. Dat kan natuurlijk ook nog.
Evolutie?
