Het is een vreemd goed, wat moederschap met je doet.
Menigeen weet ongetwijfeld van mijn jarenlange haat-liefdeverhouding, minus de liefde, met mijn eigen lichaam.
Tientallen kilo’s vlogen er ooit moedwillig af en ook andere fysieke ontberingen waren me niet vreemd. Mijn lichaam was nooit zoals het moest zijn, zo vond ik zelf. Vergelijkingen met iedere vrouw op straat waarin ik altijd als verliezer uit de bus kwam, een spiegelbeeld dat altijd chagrijnig terugkeek en dan nog het dagelijkse eindeloze gezeur naar mijn directe omgeving over wat er allemaal anders zou moeten zijn aan mijn uiterlijk, vulden de dagen.
Dat zeuren naar mijn directe omgeving doe ik nog steeds, gewoon omdat het leuk is. Het spiegelbeeld kijkt nog steeds chagrijnig terug, maar meer door een chronisch slaaptekort. En het vergelijken met elk ander vrouwelijk wezen blijft een geconditioneerd automatisme. Maar toch is er iets veranderd. Het zit zo.
Nadat je kinderen hebt gekregen tel je opeens niet meer in tijgerpunten (lang verleden tijd), maar in tijgerstrepen. Oftewel: brutale, onbeschofte, ongevraagde striae. Je mag in je handen klappen als je er slechts met een paar tijgerstrepen vanaf komt, want meestal is die kolossale groei van je buik (en andere lichaamsdelen) niet bevorderlijk voor de gaafheid van je huid.
Verder heb je natuurlijk ook nog de elasticiteit van je (buik)huid. Nu heb je kans dat je huid is als van die kleine, verse, nieuw-uit-de-verpakking rubberen elastiekjes, die meteen met veel kracht terug schieten naar hun originele vorm na één keer uitrekken.
Of je hebt de kans dat ie meer is als een jarenlange gebruikte post-elastiek en dus nooit ofte nimmer niet meer terug zal transformeren naar hoe hij ooit was voor zijn zwangere carrière van grote poststukken omvatten. De Lubberelastiek.
En dan je borsten. Ach, je ooit zo prachtige voorgevel. Ik zou niet eens weten hoe ik moet omschrijven wat daar mee gebeurt. Zeker niet als het al 7 maanden lang de voornaamste voedselbron is voor je eigen gecreëerde schepsel.
Dus wat is er nu veranderd, naast dat mijn lichaam duidelijk nog meer beproevingen heeft doorstaan en aldus waarschijnlijk nog minder positief uit een vergelijkingstest met anderen komt?
Plotseling vallen de tijgerstrepen eigenlijk wel mee, want ik heb geluk gehad met hun aantal. En kijk eens welk mooi minimens er uit voortgekomen is? En dan die elasticiteit van mijn eerder danig opgerekte huid; het heeft wellicht niet meer de terugverende kracht van een nieuw, vers elastiekje, maar ondanks mijn eerdere carrière als postbode hoort hij toch ook zeker niet in de categorie “uitgelubberde post-elastiek” thuis. En kijk eens met wie in mijn kekke draagdoek ik over straat mag paraderen?
Dan die mobiele melkbrigade nog. Tja, daar zal ik maar niet teveel woorden aan vuil maken. Wat kan ik meer zeggen dan dat er een volledig functionerend wezentje door rond kruipt?
En ach, een beetje bewijs van de zwaartekracht op z’n tijd is ook niet mis, toch?