De eerste week na de geboorte van mijn grootse kleine prinses was de meest prachtige en de meest akelige die ik ooit gekend heb. Hoe één prinses mijn wereld veranderde.
Ik bezit niet de kwaliteit een uitmuntende levensgenieter te zijn. Integendeel; af en toe word ik geteisterd door wat in de volksmond veelal omschreven wordt als depressiviteit. Of zwartgalligheid, of cynisme, of elk andere omschrijving met eender strekking waardoor men denkt te begrijpen wat het inhoudt.
Nu was daar plots (na 9 maanden noeste arbeid dan wel) mijn engel, mijn zonnestraal: onze oudste.
De eerste week van haar bestaan, leerde ik pas wat leven in het nú inhield, vrij van cynisme of pessimisme. Zij bezat als enige op wereld de gave mij de tijd, alsmede het verleden en de toekomst te vergeten. Zij sleurde mij naar het heden en liet mijn hart overspoelen met allesverslindende liefde. Het enige wat ze hoefde te doen was bestaan en ze deed me doen smelten in een eindeloze poel van warme genegenheid.
En toch bracht ze ook mijn engste angsten teweeg. Plotseling was er iets in mijn leven wat me zo dierbaar was, dat het mijn hart wreed omklemde wanneer ik gekweld werd door bruuske doembeelden over wat de liefde van mijn leven zou kunnen overkomen. Haar verdriet zal mijn verdriet worden, haar pijn zal ook ik voelen, haar angsten zal ik met haar beleven. Er zal een tijd komen dat mijn troost niet meer toereikend genoeg zal zijn voor haar smart. Er zullen momenten zijn, zowel van kleine als van grote impact, waarin ik haar niet zal kunnen verlichten van haar hartzeer.
Dat besef, de eerste week van haar leven waarin ik onder invloed was van een inhumane hoeveelheid gierende hormonen, liet me mijn adem stokken. Dit kleine mens, ontstaan uit de liefde met mijn liefde, zou me nooit meer uit haar ban bevrijden.
Ze zal mijn grootste vreugde zijn, maar ook mijn grootste zorg. Maar als zij lacht, staat de tijd stil en is er geen gisteren of morgen. Als zij lacht, is er niks. En alles tegelijk.
Eerstgeborene
