Dagboek van een bezetene

De vraag die ik mezelf blijf stellen is wat ik in hemelsnaam voor nieuws zou kunnen pennen dat nog niet geschreven is.

Daarnaast heb ik heden ten dage een vrij eentonig gevuld leven, ben ik graag royaal sarcastisch, regelmatig een ietsiepietsie irritant cynisch en heb ik een nagenoeg niet bestaand zelfvertrouwen. Ik wil altijd méér dan wat ik op dat moment heb in mijn bestaan, maar zal zelden in actie komen daar verandering in aan te brengen, want faalangst regeert al drieëndertig jaar met ijzeren vuist. Wat voor goeds aan schrijfselwerk zou daar uit voort kunnen vloeien?

Ik ben fulltime mama van twee prinsessen en twee prinsen waarover ik me immer zorgen maak of ik ze wel genoeg – en zeker ook niet teveel – meegeef om evenwichtige jonge vrouwen en mannen te worden die het vertrouwen voelen dat ze zullen kunnen bevechten wat er ook maar op hun pad zal komen.

Ik heb een voorliefde voor een overdaad aan zorgvuldig verzamelde bijvoeglijk naamwoorden en speur graag naar moeilijker geformuleerde synoniemen voor een eigenlijk veel makkelijker woord.

Ik vind het vermakelijk teksten te schrijven op het moment dat ik er aan begin, maar kom er meer dan eens achter dat ik geen idee had waar ik naartoe aan het schrijven was.

Naar een eind, maar zelden naar een conclusie. Naar een slotzin, maar zelden één die ik van tevoren bedacht had. En plots is dan het verhaal op en besef ik; hoe moet nu het einde beginnen?

Maar misschien is dit wat het is. Een spel van woorden die op elkaar aansloten, zonder boodschap, behalve die van mijmeringen over een onmogelijk te verwerkelijken schrijvend bestaan. Daarvoor is de nietigheid van mijn existentie te tenenkrommend groots.

Misschien was het niet meer dan ik, in een petieterige notendop bijeen gevat. En heb ik per abuis ook weer wat gedáán met die schrijfhobby. Maar zal het nou een zo vernieuwend bijdrage zijn? Dat valt te betwisten.

– Robin